باد نوروز وزیده است به کوه و صحرا

جامه ی عید بپوشند چه شاه و چه گدا

بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست

نازم آن مطرب مجلس که بود قبله نما

صوفی و عارف از این بادیه دور افتادند

جام مِی گیر ز مطرب که روی سوی صفا

همه در عید به صحرا و گلستان بروند

من سر مست زمیخانه کنم رو به خدا

عید نوروز مبارک به غنی و درویش

یار دلدار، ز بتخانه دری را بگشا

گر مرا ره به در پیر خرابات دهی

به سر و جان به سویش راه نوردم نه به پا

سال ها در صف ارباب عمائم بودم

تا به دلدار رسیدم نکنم باز خطا

(امام خمینی رحمه الله، دیوان امام، طبع 57، ص 39)