1-   «حسادت» آن است که انسان از نعمت دیگران ناراحت شود و آرزوى از بین رفتن آن را داشته باشد. اما در «غبطه»، انسان از نداشتن خود آزرده خاطر است و«حسرت» نداشتن را می خورد؛ نه از بهره مندى دیگران. در نتیجه آرزو یا تلاش نمى کند که نعمت از دیگرى سلب گردد؛ بلکه از نعمت دیگران خوشحال است و دعا و تلاش مى کند که خود نیز به آن برسد. معمولاً در نعمت هاى عبادى و معنوى، مِثلِ حالِ خوش در نماز و سجده ؛ نسبت به دیگران، حالت غبطه به انسان دست مى دهد.
2-     پاسخ سؤال شما که « این کدام است؟»  با توجه به آنچه گقته شد : «غبطه » است.

3-   ودر پاسخ به سؤال بعدی تان : سعی کند که از خطای دیگران خوشحال نشود که صفت خوبی نیست ؛ ولی اینکه به واسطه خطای دیگری می فهمد که انسان ممکن است خطاکار باشد وفلانی دست نایافتنی نیست و… و او هم میتواند با تلاش مثل او شود ، نتیجه گیری وعبرت خوبی است!