غفلت در این جا به معنای رایج آن. یعنی عدم التفات به مبدأ و معاد نیست. بلکه این سخن در ذیل آیه سوم سوره یوسف اشاره به موردی است که در صدر همین آیه بیان شده و به اصطلاح قرینه متصله دارد بر این که مراد از آن عدم آگاهی پیامبر(ص) از قصص نیکوی وحی شده است پیش از آن که خداوند آنها را برای پیامبر(ص) باز گوید. از این مطلب دو نکته مهم استفاده می شود: یکی آن که این حکایات پیش از نزول قرآن در جامعه یا در کتاب های دینی پیشین مطرح نبوده تا نا باوران بر پیامبر(ص) خرده گیرند که آنها را از افواه مردم گرفته یا از متون پیشین اقتباس نموده است. دوم آن که علم پیامبر (ص) از ناحیه خداوند است و تا پروردگار عالم چیزی را بر آن حضرت از طریق وحی یا الهام فرو نفرستد و فیض خودش را بر آن حضرت نبارد او را دانشی به این امور نتواند بود. به عبارت دیگر علم الهی مطلق و ذاتی است و علم پیامبر افاضی و از ناحیه خداوند سبحان و مقدر به تقدیر اوست.