با سلام؛
غرور به معنی فریفتگی به داشته ها و جذابیت های غیر حقیقی و علائق دنیوی است که باعث می شود انسان از یاد خدا غافل شود و معنویت و سرمایه های حقیقی سعادت خود را فراموش نماید و در نتیجه، به انواع بیماری اخلاقی و روانی مبتلا گردد.
تکبر عبارت است از این که آدمی خود را نسبت به دیگران بزرگ شمارد به جهت کمالی که در خود می بیند، خواه آن کمال را داشته باشد یا نداشته باشد و خواه آن صفتی را که دارد و به آن می بالد فی الواقع هم کمال باشد یا نه.
لذا اگر انسانی خود را دارای کمالی می داند و تصور مثبتی از خود دارد برای این که دچار غرور و تکبر نشود راه تواضع را باید در پیش گیرد و هیچگاه به خود نبالد که من دارای چنین کمالی هستم؛ بلکه از آن توانمندی یا از آن صفت کمال در راه صحیح استفاده کند. بنابراین تکبر و غرور در مقابل تواضع است و راه درمان تکبر نیز فروتنی کردن در مقابل دیگران است.
دوست عزیز؛
نیازی نیست در برابر کسی که به شما می‌گوید تکبر دارید، جبهه‌گیری کنید؛ بلکه تذکر او را مغتنم شمارید و در رفتارهای خود دقت بیشتری داشته باشید و بر تواضع خود بیافزایید.
چند راهکار:
–           همواره سعی کنید در سلام کردن از دیگران پیشی بگیرید و توقع این که دیگران به شما سلام کنند نداشته باشید.
–           احترام به انسان های دیگر ولو از نظر سنی و یا علمی از شما پایین تر باشد موجب می شود که دندان تکبر از درون شما کنده شود و شاخ غرور بشکند.
–           فکر کردن به نقص ها و عیوبی که دارید از حرارت غرور می کاهد و شعله های تکبر را خاموش می کند.
–           آنچه دارید را از حضرت حق تعالی ببینید.
کتاب هاى زیر را نیز مطالعه کنید:
معراج السعادة، احمد نراقى.
علم اخلاق اسلامى،مهدى نراقى.
نقطه هاى آغاز در اخلاق عملى،مهدوى کنى