فلسفه جواز مصرف خوراكي در برخي منازل، بدون اجازه

سوره نور، آيه 61: (….أَنْ تَأْكُلُوا مِنْ بُيُوتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ آبائِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أُمَّهاتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ إِخْوانِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَخَواتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَعْمامِكُمْ أَوْ بُيُوتِ عَمَّاتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَخْوالِكُمْ أَوْ بُيُوتِ خالاتِكُمْ أَوْ ما مَلَكْتُمْ مَفاتِحَهُ أَوْ صَدِيقِكُم‏ لَيْس عَلَيْكمْ جُنَاحٌ أَن تَأْكلُوا ….) 

ممكن است اين حكم اسلامى در مقايسه با احكام شديد و محكمى كه در تحريم غصب در برنامه هاى اسلامى آمده سؤ ال انگيز باشد كه چگونه اسلام با آنهمه دقت و سختگيرى كه در مساله تصرف در اموال ديگران نموده چنين امرى را مجاز شمرده است؟!

ما فكر مى كنيم اين سؤ ال متناسب با محيط هاى صددرصد مادى همچون محيط اجتماعى غربي ها است كه حتى فرزندان خود را كمى كه بزرگ شوند از خانه بيرون مى كنند! و عذر پدر و مادر را به هنگام پيرى و از كار افتادگى مى خواهند! و هرگز حاضر نيستند در برابر آنها حق شناسى و محبت كنند، چرا كه تمام مسائل در آنجا بر محور روابط مادى و اقتصادى دور مى زند، و از عواطف انسانى خبرى نيست ! ولى اين مساله با توجه به فرهنگ اسلامى و عواطف ريشه دار انسانى، مخصوصا در زمينه نزديكان و بستگان و دوستان خاص، كه حاكم بر اين فرهنگ است به هيچ وجه جاى تعجب نيست.

در حقيقت اسلام پيوندهاى نزديك خويشاوندى و دوستى را ما فوق اين مسائل دانسته است،و اين در حقيقت حاكى از نهايت صفا و صميميتى است كه در جامعه اسلامى بايد حاكم باشد، و تنگ نظري ها و انحصارطلبي ها و خودخواهى ها از آن دور گردد. بدون شك احكام غصب در غير اين محدوده حاكم است، ولى اسلام در اين محدوده خاص مسائل عاطفى و پيوندهاى انسانى را مقدم شمرده و در واقع الگوئى است براى ساير روابط خويشاوندان و دوستان.

 

منبع:

تفسير نمونه ج 14 ص555 و556