عاشورا و یا ایام دیگری که برای امام حسین(ع) عزاداری می شود، به پیروی از سنتی است که خود ائمه اطهار(ع) به آن مبادرت نموده اند. علت مسأله این نیست که شیعه برای آن حضرت مقام برتری قائل شده باشد، بلکه به جهت اهمیت والای نهضت اباعبداللّه (ع) است که الگویی تاریخی، تمام عیار و همه جانبه برای همه عصرها و نسل ها است. به عبارت دیگر قیام خونین حسینی و حوادث پس از آن سرمایه عظیم و گرانبهایی است که با تمام توان باید در پاسداشت و بزرگداشت آن کوشید. هر اندازه نام و یاد حسین(ع) و خاطره های عاشورا بیشتر و بهتر زنده بماند، جوشش خون آن حضرت و قدرت انگیزش، انقلاب آفرینی و سازندگی آن نیز بیشتر است. از همین رو همه امامان(ع) و اولیای دین بر بزرگداشت آن تأکید نموده اند.علاوه بر آن که یکی از عوامل انگیزش گریه و عزاداری شدت مظلومیت است که در واقعه کربلا مظلومیت امام حسین(ع) و خاندان پیامبر(ص) در بالاترین شکل خود تجلی کرد و ظلم و قساوت دشمنان اهل بیت پیامبر(ص) در بدترین شکل خود به نمایش گذاشته شد.
در روایتی از امام صادق(ع) آمده است: «… لایوم کیومک یا اباعبدالله یزدلف الیکن ثلاثون آلف رجل یدعون انهم من امه جدنا محمد(ص) و ینقحلون دین الاسلام فیجتمعون علی قتلک و سفک دمک و انتهاک حرمک؛ ای ابا عبدالله [مصیبت] هیچ روزی مانند روز تو نخواهد بود سی هزار نفر به سوی تو هجوم می آورند ادعا می کنند که از امت پیامبرند و خود را به دین اسلام منتسب می کنند [اما] برای کشتن تو و ریختن خون تو و بی احترامی به خاندان تو جمع می شوند».