نویسنده کتاب «تحفه رضویه» می نویسد: هنگامی که امام رضا(ع) از نیشابور خارج شد در راه به چشمه آبی رسید و در کنار آن چشمه سنگی بود. امام رضا(ع) بر روی آن سنگ ایستاد و مشغول نماز شد. نقش قدم امام رضا(ع) بر آن سنگ ظاهر شده و در حال حاضر آن قسمت از سنگ را که اثر پای امام بر ان است بریده و به دیوار نصب کرده اند و بقعه ای برای آن ساخته اند و من آن محل را زیارت کرده ام و نظیر همان سنگ و همان نقش را در مقبره امامزاده محمد محروق در خارج از نیشابور دیده ام و ممکن است چنین اتفاقی در آن منطقه هم روی داده باشد و بعدها آن سنگ را به مقبره امام زاده آورده و به دیوار نصب کرده اند و نویسنده تاریخ نائین معتقد است که این قدمگاه و نظایر آن، نقشی است که به عنوان یادبود توسط هنرمندان عاشق آن حضرت بر روی سنگ حک شده است. (جغرافیای تاریخی هجرت امام رضا(ع) از مدینه تا مرو، ص 133 به بعد).
به احتمال زیاد، اثر پای امام رضا(ع) بر روی سنگ توسط سنگ تراش صورت گرفته باشد و هدف این بود که یادگاری از امام در میان مردم باشد و مردم با آن امام را یاد بکنند. در «عیون اخبار الرضا(ع)» جزء دوم، ص 132 به بعد، چاپ اسلامیه یک مجلدی، «اثبات الهداه»، ج سوم، ص 247 به بعد، «منتهی الآمال»، ج 2، چاپ هجرت، ص 475 و «عیون المعجزات»، عربی، ص 107 اشاره ای به فرو رفتن پای امام رضا(ع) نشده است و اگر امام رضا(ع) تصمیم به اظهار معجزه و کرامتی می گرفت می بایستی در این مآخذ می آمد در حالی که در این مآخذ که به طور تفصیلی درباره معجزات و کرامات امام رضا علیه السلام بحث کرده اند، اشاره ای به این مطلب نشده است و این نشان می دهد که امام در فکر اظهار چنین معجزه و کرامتی نبوده اند. در بحار الانوار، ج 49 هم درباره قدمگاه چیزی ندیدم.