آمدن عیسى(علیه السلام) از آسمان و یارى امام مهدى(علیه السلام): از دیدگاه قران

مسلمانان اتفاق نظر دارند که پیامبر خدا ، عیسى(علیه السلام) ، در آخر الزمان ، از آسمان به زمین مى آید . خدا مى فرماید : « همه اهل کتاب ، پیش از مرگ مسیح ، به او ایمان مى آورند و روز قیامت بر آنها گواه خواهد بود » (نساء/159) همچنین مى فرماید : « مسیح سبب آگاهى بر روز قیامت است ( زیرا نزول وى گواه نزدیکى رستاخیز است ) . هرگز در آن تردید نکنید و از خدا پیروى کنید که این راه مستقیم است » ( زخرف / 61 ) .

یعنى مسیح(علیه السلام) از نشانه هاى قیامت است و همه اهل کتاب ، مسیحى و یهودى ، به او ایمان مى آورند ; و ایمان آنها زمانى است که خدا وى را به دنیا مى فرستد و مسیح و آیات و نشانه هاى خدا را مى بینند .

امام باقر(علیه السلام) فرمود : « عیسى(علیه السلام) پیش از روز قیامت ، از آسمان به زمین نزول مى کند و یهودیان و مسیحیان پیش از مرگش ، به او ایمان مى آورند . وى پشت سر مهدى نماز مى خواند » ( بحار 14/530 ) .

حکمت عروج مسیح به آسمان این است که خدا وى را براى مرحله حساسى از تاریخ و براى مأموریت مهمّى ذخیره کرده است ، پیروان وى بزرگ ترین نیروى جهان در آخر الزمان خواهند بود و همچنین بزرگ ترین مانع براى رسیدن نور هدایت به ملت ها و برپایى دولت جهانى عدل الهى . از این رو طبیعى است که مسیح(علیه السلام) در سرزمین هاى آنان فرو بیاید و جهان مسیحیت ، که پدیده هاى جاهلانه و عوامانه آن را فرا گرفته ، آمدن حضرت را موجب یارى خود در برابر ظهور مهدى(علیه السلام) و مسلمانان بدانند . طبیعى است که مسیح(علیه السلام) از کشورهاى مختلف مسیحى بازدید مى کند ; خدا انواع معجزات را به دست او ظاهر مى سازد و تعداد بسیارى به دست ایشان هدایت مى شوند .

نخستین ثمره نزول حضرت عیسى ، کاهش دشمنى غربى ها با اسلام و مهدى(علیه السلام) و برقرارى پیمان صلح و آشتى بین دولت هاى غرب و امام مهدى(علیه السلام)است .

بعید نیست که نماز خواندن عیسى(علیه السلام) پشت سر مهدى(علیه السلام) چند سال پس از نزول یعنى زمانى باشد که دولت هاى غربى پیمان صلح را شکسته و لشکریان خود را براى جنگ با مهدى(علیه السلام) بسیج کنند . در این هنگام است که مسیح(علیه السلام)موضع روشن خود را در جانبدارى از امام مهدى(علیه السلام) آشکار مى کند و به او اقتدا مى کند .

اما معقول آن است که شکستن صلیب ها و کشتن خوک ها که منابع سنى آن را روایت کرده اند ، پس از شکست غربى ها در نبرد با امام بوده و بعد از آن است که امام و مسیح(علیهما السلام) وارد مراکز کشورهاى مسیحى شوند و ملت ها با تکبیر و هلهله از او استقبال کنند .

خداوند مى فرماید : « فرشتگان گفتند : اى مریم ! خدا تو را به کلمه اى ( وجود با عظمتى ) بشارت مى دهد که نامش مسیح ، عیسى پسر مریم ، است . در این جهان و جهان دیگر ، صاحب شخصیت و از مقربان الهى خواهد بود . در گهواره و در حالت کهولت با مردم سخن مى گوید و از شایستگان است » ( آل عمران /45 ـ 46 ) .

معنى « در گهواره با مردم سخن مى گوید » همان سخن گفتن هنگام ولادت است اما « در کهولت » یعنى وقتى از آسمان فرود آید ، چون در سى و سه سالگى و پیش از کهولت ، به آسمان برده شد . ابن عباس مى گوید : سى ساله بود ( بغوى 2/77 ) . کهولت ، چنان که لغت شناسان گفته اند ، از وقتى است که خطوط پیرى آشکار شود . راغب مى گوید : کهولت یعنى وقتى سفیدى پیرى با سیاهى مو آمیخته شود . . .

در مجمع البیان آمده است : کهولت یعنى پس از نزول عیسى(علیه السلام) از آسمان ، براى کشتن دجال . حضرت در سى و سه سالگى به آسمان برده شد که پیش از کهولت بود . این گفته به نقل از زید بن اسلم است . طبرى در تفسیرش مى گوید : کسانى که مى گویند عیسى(علیه السلام) در گهواره و کهولت با مردم سخن مى گوید ، مقصودشان پیش از رفتن به آسمان است اما برخى گفته اند : کهولت یعنى وقتى دوباره ظاهر شود و با مردم سخن بگوید .

وى نام معتقدان به این نظریه را مى بَرَد ، بعد از « ابن زید » آن را نقل مى کند . ثعلبى در تفسیرش و فخر رازى ، این نظریه را منتسب به « حسن بن فضل بجلى » مى دانند ، و بغوى مى گوید : از حسین بن فضل پرسیدند : مطلبى درباره نزول عیسى(علیه السلام) در قرآن هست ؟ گفت : آرى ، آن جا که خدا فرمود : « وکَهْلا ; در کهولت با مردم سخن خواهد گفت » ( آل عمران /46 ) او در دنیا به سن کهولت نرسید ، پس معنایش این است که پس از نزول از آسمان به کهولت مى رسد .

بنابراین نظر کسانى که گفته اند « سخن گفتن حضرت در کهولت ، پیش از آن بود که به آسمان برده شود » ضعیف است ، مانند بیضاوى و زرکشى وسیوطى در در المنثور گرچه وى در جای به نقل از ابن عباس مى نویسد : آیه « إن تعذّبهم فإنهم عبادک ; عیسى بن خدا گفت : اگر مردم را عذاب کنى ، بندگان تواند » (مائده /118)

یعنى مسیح مى گوید : بندگانت به سبب گفتن « عیسى خداست » سزاوار عذابند اما اگر آنها را ببخشى و عذابشان نکنى ; آنها هم دیگر این سخن را نمى گویند ، بلکه تو را به یکتایى خوانده ، و پذیرفته اند که من بنده توام ; اگر اینان را چون از سخن کفر آمیز خود دست برداشته اند ببخشى ، توانا و حکیمى . ر.ک : التصریح فی نزول المسیح / کشمیرى / 292 .