افضل این است که یکی از حضار تلاوت کند و بقیه سکوت کنند و استماع نمایند. قرآن در آیه۲۰۴ سوره مبارکه اعراف دستور مى‌ دهد: هنگامى که قرآن تلاوت مى ‌شود، با توجه گوش دهید و ساکت باشید، شاید مشمول رحمت خدا گردید « وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ» «انصتوا» از ماده «انصات» به معنى سکوت توأم با گوش فرا دادن است.در اینکه آیا این سکوت و استماع به هنگام قرائت قرآن در تمام موارد است، یا منحصر به وقت نماز و هنگام قرائت امام جماعت و یا به هنگامى که امام در خطبه نماز جمعه تلاوت قرآن مى ‌کند، در میان مفسران گفتگو بسیار است و احادیث مختلفى در کتب حدیث و تفسیر در این زمینه نقل شده است.آنچه از ظاهر آیه استفاده مى‌ شود این است که این حکم، عمومى و همگانى است و مخصوص به حال معینى نیست، ولى روایات متعددى که از پیشوایان اسلام نقل شده به اضافه اجماع و اتفاق علماء بر عدم وجوب استماع در همه حال، دلیل بر این است که این حکم به صورت کلى یک حکم استحبابى است، یعنى شایسته و مستحبّ است که در هر کجا و در هر حال کسى قرآن را تلاوت کند، دیگران به احترام قرآن سکوت کنند و گوش جان فرا دهند و پیام خدا را بشنوند و در زندگى خود از آن الهام گیرند؛ زیرا قرآن تنها کتاب قرائت نیست، بلکه کتاب فهم و درک و سپس عمل است، این حکم مستحبّ به قدرى تاکید دارد که در بعضى از روایات از آن تعبیر به واجب شده است.در حدیثى از امام صادق علیه السلام مى‌ خوانیم که فرمود:«یجب الانصات للقرآن فى الصلاة و فى غیرها و اذا قرء عندک القرآن وجب علیک الانصات و الاستماع»
بر تو واجب است که در نماز و غیر نماز در برابر شنیدن قرآن سکوت و استماع کنى و هنگامى که نزد تو قرآن خوانده شود، لازم است سکوت کردن و گوش فرا دادن ( تفسیر برهان جلد 2 صفحه 57). حتى از بعضى از روایات استفاده مى‌ شود که اگر امام جماعت مشغول قرائت باشد فرد دیگرى، آیه ‌اى از قرآن تلاوت کند، مستحبّ است سکوت کند تا او آیه را پایان دهد، سپس امام قرائت را تکمیل کند، چنان که از امام صادق ع نقل شده که على ع در نماز صبح بود و” ابن کوا” (همان مرد منافق تیره دل) در پشت سر امام ع مشغول نماز بود، ناگاه در نماز این آیه را تلاوت کرد وَ لَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَ إِلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ (و هدفش از خواندن آیه این بود که به طور کنایه به على ع احتمالا در مورد قبول حکمیت در میدان” صفین” اعتراض کند) اما با این حال امام ع براى احترام قرآن سکوت کرد تا وى آیه را به پایان رسانید، سپس امام ع به ادامه قرائت نماز بازگشت، و” ابن کوا” کار خود را دو مرتبه تکرار کرد، باز امام ع سکوت کرد و” ابن کوا” براى سومین بار آیه را تکرار نمود، و على ع مجددا به احترام قرآن سکوت کرد، سپس حضرت این آیه را تلاوت فرمود فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَ لا یَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذِینَ لا یُوقِنُونَ (اشاره به اینکه مجازات دردناک الهى در انتظار منافقان و افراد بى ایمان است و در برابر آنها باید تحمل و حوصله به خرج داد) سرانجام امام سوره را تمام کرده و به رکوع رفت (تفسیر برهان ج 2 صفحه 56).
از مجموع این بحث روشن مى‌ شود که استماع و سکوت به هنگام شنیدن آیات قرآن کار بسیار شایسته ‌اى است ولى به طور کلى واجب نیست و شاید علاوه بر اجماع و روایات جمله «لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ» (شاید مشمول رحمت خدا بشوید) نیز اشاره به مستحبّ بودن این حکم باشد»
(تفسیر نمونه،‌ ج۷، ص۷۰-۷۱)