چطور می توان به لذت ملاقات با خدا برسیم؟

دوست

گرامی. هدف اصلی انسان در زندگی و سیر و سلوک رسیدن به «لقاءالله» و قرب پروردگار

برای لذت بردن از خود خداوند است که الذّ لذّات عالم می‌باشد و این ملاقات و لذت

ناشی از آن، مفهومی بی پایان بوده و الی الابد ادامه خواهد داشت.

«یا أَیهَا الْإِنْسانُ إِنَّکَ کادِحٌ إِلى رَبِّکَ

کَدْحاً فَمُلاقیهِ» (انشقاق/6) البته واضح است که بهشت و جهنّم حقیقت

دارند، ولی سخن این است که اینها غایت حیات انسان نیستند. بهشت در واقع حیات خلوت

ماست برای اینکه در فواصل بین ملاقات‌های پروردگار در آنجا مستقر شویم، تا نوبت

ملاقات بعدی برسد. مانند شخصی که به زیارت ائمه اطهار(ع) می‌رود ولی ابتدا در یک

هتل اقامت می‌کند تا در وقت مناسب به زیارت حرم مطهر برود.

اساساً

خداوند انسان را آفریده ‌است تا بتواند «بیشترین بهره را از خود خداوند ببرد و

بیشترین لذّت را از خالق تمام لذّات ببرد.» چه هدفی گرم‌کننده‌تر از ملاقات خدا

قابل تصور خواهد بود؟ وقتی انسان در ملاقات پروردگار به آن عالی‌ترین لذّت، می‌رسد

آرام می‌شود و آنجا پایان خلقت است، اما پایانی است که هیچگاه تمامی ندارد. پایانی

که فزاینده است و دائماً رشد می‌کند، پایانی که به اندازه بی‌نهایت بودن خدا ادامه

دارد و پایان ناپذیر است.

البته

مشکل ما این است که ابتداءً این هدف ما را گرم نمی‌کند. بلکه برای درک آن باید کمی

معطّل شویم، باید کمی پشت در منتظر باشیم و از خدا بخواهیم به ما یک چشمه از طعم

ملاقاتش را بچشاند. اما وقتی طعم آن را چشاند، دیگر هیچ چیزی را با آن عوض نخواهیم

کرد. شهدا که قبل از شهادتشان رزمندگانی شهادت‌طلب می‌شدند، این لذت را چشیده

بودند، خداوند یک چشمه از شیرینی ملاقات خود را به آنها می‌چشاند و این آتش را به

جان آنان می‌انداخت. جایی‌که ما می‌توانیم یک چشمه از شیرینی ملاقات خدا را بچشیم،

بر سرِ نمازهایمان است.

لذت

ملاقات با خدا تعریف کردنی و گفتنی نیست. فقط کسانی که چشیده ا ند می دانند چه لذتی

دارد، آنهم بیشتر در آخرت محقق می شود، بنابراین ما فقط می دانیم که لذت بخش است و

بالاترین لذتی است که انسان درک می کند اما نمی دانیم که چگونه لذتی است چون آنرا

نچشیده ایم. معرفت شهودی می خواهد، این معرفت انشاالله در آخرت بیش تر به دست می

آید.