مادر امام حسن عسکری(ع) پناه شیعه در دوران غیبت صغری

خبرگزاری شبستان: در دوران سخت غیبت صغرى، روزهایى که شیعیان پس از ۲۶۰ سال با یک آزمایش بزرگ رو به رو بودند و بایست با غیبت امام خو کنند، یک زن به عنوان پناه معرفى مى شود و آن مادر بزرگوار امام حسن عسکرى(ع) است.

خبرگزاری شبستان: با آفرینش زن برگ زرّینى به برگ هاى زرّین عالم وجود افزوده شد؛ چرا که زن مظهر جمال و جلال خداوند بود که باید شناخته مى شد. این نور الهى از آغاز آفرینش تاکنون دوران هاى تلخ و شیرینى سپرى کرده است. گاه همراه با حرکت انبیاى الهى گام در گام پیامبران خدا گذارده و دوشادوش مردان صالح، از پیامبر زمان خود حمایت کرده است؛ امروز نیز بانوان همانند بسیارى از مردم به آینده مى اندیشید؛ به یک انقلاب جهانى و یک حکومت موعود، که چگونه در برابر قدرت هاى بزرگ غلبه پیدا مى کند! آیا برنامه هاى او چیست؟ چه کسانى با او همکارى مى کنند و زنان در آن زمان چه نقشى دارند؟ دشمنانش چه کسانى اند وراز ورمز موفقیتش در گرو چیست؟

در این مجال به نقش زنان در دوران غیبت صغرى امام عصر برگرفته از کتاب “نقش زنان در حکومت امام زمان” نوشته آیت الله طبسی می پردازیم.

در دوران سخت غیبت صغرى، در روزهایى که شیعیان پس از دویست و شصت سال با یک آزمایش بزرگ رو به رو بودند و بایست با غیبت امام خو کنند، یک زن به عنوان مفزع و پناه معرفى مى شود و آن مادر بزرگوار امام حسن عسکرى(ع) است.

در این دوره، اگر چه امام هادى(ع) و امام حسن عسکرى(ع) زمینه غیبت را از پیش فراهم کرده بودند و شخصیتهاى مورد اعتمادى همانند عثمان بن سعید عمرى و پسرش محمد بن عثمان را به عنوان وکیل معرفى کرده بودند، به دلایلى از موقعیت مادر امام حسن عسکرى(ع)، معروف به جده، استفاده شد و وى پناه شیعه معروف گردید.

از گفتگوى احمد بن ابراهیم با حکیمه دختر امام جواد(ع) برمى آید که پس از گذشت دو سال از رحلت امام حسن عسکرى(ع) همچنان بسیارى از کارها به دست مادر بزرگوار امام حسن عسکرى(ع) انجام مى شده است ولى در حقیقت از طرف حضرت حجة بن الحسن(ع) وبه فرمان آن حضرت صورت گرفته است.

شیخ صدوق رحمه الله از احمد بن ابراهیم نقل کرده است که در سال 262 بر حکیمه دختر امام جواد(ع) وارد شدم واز پس پرده با وى سخن گفتم و از او درباره اعتقادش به امامان پرسیدم. او همه آنها را یکا یک شمرد وآنگاه حجة بن الحسن بن على را نیز نام برد… .

از او پرسیدم: این فرزند کجاست؟ گفت: در پس پرده غیب است. گفتم پس شیعه به چه کسى پناه ببرد؟ گفت: به جدّه، مادر امام حسن عسکرى(ع). سپس افزود: این دستور از سوى امام حسن عسکرى و به پیروى از امام حسین(ع) صورت گرفته است. زیرا امام حسین(ع) در ظاهر براى حفظ جان فرزندش امام سجاد، به خواهرش زینب کبرى(س) وصیت کرد و در نتیجه تا مدتى هر آنچه از امام زین العابدین(ع) صادر مى شد به حضرت زینب(س) نسبت داده مى شد تا امر پنهان باشد(7) وحساسیت ها نسبت به امام سجاد(ع) کمتر شود.

این امتیاز براى جدّه باقى بود تا آنکه کسانى مانند عثمان بن سعید و دیگر سفرا و نایبان خاص امام زمان(ع) در بین شیعیان شناخته شدند و منزلت یافتند.

پس از شهادت امام عسکرى(ع) یک بانو، نظر دستگاه خلافت بنى عباس را نسبت به تعقیب امام زمان تغییر داد. نوشته اند پس از گزارش جعفر کذّاب، که در خانه امام حسن عسکرى(ع) فرزند خردسالى از آن حضرت باقى مانده است، آنها به خانه امام هجوم بردند و پس از دستگیرى صیقل (یکى از کنیزان امام) فرزند خردسال را از او مطالبه کردند.

او نخست انکار کرد و آنگاه براى اینکه موضوع براى آنها پوشیده ماند گفت من حامله هستم. از این رو آن کنیز را به دست أبى الشوارب، قاضى وقت، سپردند تا از او مراقبت کند. در مدتى که صیقل زیر نظر قاضى نگهدارى مى شد دستگاه خلافت با مرگ عبید بن خاقانى و شورش صاحب الزنج رو به رو شد وصیقل از وضعیت آشفته سود جست و فرار کرد.

منبع: کتاب “نقش زنان در حکومت امام زمان” نوشته آیت الله طبسی

پایان پیام/