بنابر شواهد تاریخی مادر امام زمان ع رومی بودند . در باره مادر امام زمان  به این اطلاعات توجه کنید :

نام اصلی مادر امام زمان ملیکه است و به نام نرجس معروف شده و نام های دیگری هم دارد . نام هاى مادر امام زمان به این صورت است :
خمط
از نام هاى مادر امام زمان (ع)است . هم چنین، نوعى درخت میوه است که قرآن نیز آن را به کار برده است. ( امام مهدى (ع) از ولادت تا ظهور، سید محمدکاظم
قزوینى، ص 172)
ریحانه
یکى از نام هاى مادر امام زمان (ع) است.( پیشوا ى، دوازدهم هیأت تحریریه مؤسسه در راه حق،ص25 )
سوسن
یکى از نام هاى مادر امام زمان (ع) ونام گلى خوشبو ومعطر  که در کتاب هاى طب نیز آمده است. ( پیشوای دوازدهم هیات تحریریه مؤسسه در راه
حق، ص 0)25
صیقل
یکى از نام هایى است که  مادر حضرت به آن خوانده مى شده. (امام مهدى (ع) از ولادت تا ظهور سید محمدکاظم قزوینى ص 172.)
مریم
برخى منابع آن را از اسامى مادر حضرت مهدى(ع) ذکرکرده اند ( بحار الانوار ج 51، ص 6، کشف الغمه ج 3، ص 265، غیبة طوسی ص 124. )
ملیکه
به معناى ملکه و شهربانو، و نامه و صحیفه آمده و نام رومى مادر امام زمان (ع) است. او کنیزى رومى بود که توسط بشر بن سلیمان از طرف امام هادى (ع)
خریدارى شد. ( معارف ومعاریف ج9 ص605 )
نرجس
نرجس خاتون، همسر امام حسن عسکرى (ع) و مادر بزرگوار امام زمان (ع) ، ملیکه رومیه بود که سوسن و صیقل و ریحانه نیز نامیده مى شد.
از طرف پدر، دختر یشوعا پسر قیصر روم شرقى و از طرف مادر، نسل شمعون از یاران حضرت عیسى مسیح (ع) و وصی او به شمار مى رفت.
او با این که درکاخ زندگى مى کرد، آن چنان پاک و با عفت بودکه گویى شباهت به خانواده خود ندارد و از حیث رفتار و اخلاق به خانواده مادرى کشیده، و زندگى
اش همچون زندگى شمعون و عیسى و مریم (ع) ، سرشار از صفا و معنویت و پاکى بود . از این رو دوست داشت با یک خانواده پاک و خداپرست وصلت کند و
خداوند او را در این امرکمک کرد و او به طور غیر عادى و تعجب آور، خود را به امام حسن عسکرى (ع) رساند. هنگامى که نرجس خاتون وارد خانه امام
هادى (ع) شد، امام او را به خواهرش حکیمه خاتون سپرد تا احکام و دستورات اسلام را به او بیاموزد. حکیمه خاتون با این که خود از بزرگان بانوان خاندان امامت و رسالت بود، او را سیده خانواده خود و خود را خدمتگزار او خطاب مى کرد .
حدیثه
یکی از  نامهاى مادر امام زمان (ع) حدیثه است. (امام مهدى (ع)از ولادت تا ظهور، سید محمد کاظم قزوینى، ص 172. 9