خداوند موجودی نامتناهی و بی نیاز است. او موجودی هستی دهنده است و تنها علت ایجاد کننده مخلوقات می باشد. وجودی است که هیچ گونه نیستی و عدمی در او راه ندارد. از هر گونه عیب و نقصی مبراست چرا که اگر نیازمند باشد دیگر نمی تواند خالق و آفریدگار مطلق باشد و باید بخاطر همان نقصش به غیر خود محتاج باشد.
ویژگی اصلی جسم و ماده محدود بودن است، چیزی که خداوند از آن مبراست. هر چیزی که نشان نقص و نیاز باشد از خداوند سلب می شود ، و جسم و جسمانی بودن نیز چنین است از این رو باید از خداوند سلب گردد. جسم چیزى است داراى طول و عرض و عمق و زمان؛ از این رو اگر خداوند جسم باشد ، باید تمام ویژگی های جسم را داشته باشد ؛ یعنی شکل داشته باشد و گذر زمان بر او راه یابد ؛ و تمام این موارد گویای تغییر و نقص در او خواهد بود. جسم داشتن بدن معناست که بتوان بدان اشاره کرد و گفت اینجا هست و آنجا نیست و این خود بدن معنا خواهد بود که جایی هست که خدا در آن جا وجود ندارد در حالی که خداوند وجودی نامحدود است و غیر ممکن است امری نامحدود قابل اشاره حسی باشد و در جایی باشد و دیگر جای نباشد و یا جسمی محدود او را فرا بگیرد.
از سوی دیگر جسم همواره با محدودیت و نقص همراه است؛ هر جسمی با اندازه و بعدی که دارد خود را از دیگر اشیاء جدا می کند و حد خاصی را برای خود تعریف می کند. از سوی دیگر، ویژگی مهم جسم، مرکب بودن و اجزا داشتن آن است و هر امر مرکبی به اجزا و ترکیبهای خود نیازمند است و بدون آنها او هیچ است. از ویژگی دیگر موجود مرکب بی اطلاعی و غفلت است یک جسم هیچ گاه از خود بطور کامل باخبر نیست و همواره این طرف آن از آن سوی دیگر بی خبر است چرا که دارای حضوری محدود و ناقصی است. اما موجود غیر مادی دارای حد و محدودیتی نیست و از تمام وجود خود به یکباره آگاهی دارد.

خداوند نمی تواند دارای جسم باشد چرا که او از هر نقص و نیازی بری است و نیز غیر ممکن است در جسمی جایی گیر از آن رو که او وجودی نامحدود است و هیچ گاه جسم محدود قادر نیست موجود نامحدود را در بر گیرد.