ابو بصیر که از شاگردان معروف امام صادق و امام باقر(ع) است نقل می کند: وقتی بنده مؤمن، وارد قبر و برزخ میشود، شش چهره نورانی نیز با او وارد میشوند. در بین این این شش صورت یکی از همه نورانی تر، پربهارتر و زیباتر است. یکی از آنها طرف راست او در قبر قرار می گیرد، دیگری طرف چپ، سومی روبرو، چهارمی پشت سر، پنجمی نزدیک پاهای او. سپس آنکه از همه نورانی تر است بالای سر او می ایستد.

این شش صورت در برابر هرگونه حادثه و مشکلی که بخواهد به او آسیب برساند از وی حمایت میکنند. اگر از طرف راست این مؤمن بخواهد به وی آسیب برسد آنکه طرف راست اوست حفظش می کند، نیز از طرف چپ، روبرو، پشت سر، زیر پا، بالای سر.

آنگاه معارفه ای در همان برزخ بین این صورتهای نورانی برقرار می شود و یکدیگر را معرفی می کنند. آنکه از همه نورانی تر است از دیگران می پرسد که شما کیستید؟ خدای جزای خیر به شما بدهد؟ آنکه طرف راست این بنده مؤمن قرار دارد می گوید من نماز او هستم. حضرت فرمود آن صورت نورانی که طرف راست قرار می گیرد باطن و حقیقت نماز است. و آن صورتی که طرف چپ اوست می گوید من زکات او هستم.

آن نوری که پایین پای اوست می گوید من نیکیهایی هستم که او به برادران مؤمن روا داشته است. خیری که به دیگران رسانده به صورت نورانی مجسم شده و پایین پای انسان قرار می گیرد که از آن طرف به انسان گزندی وارد نشود.

آن صورت نورانی که روبروی او ایستاده می گوید من روزه او هستم. روزه هم به صورت نورانی در قبر، جلو او قرار می گیرد و آن صورت نورانی که پشت سر اوست نمی گذارد از پشت سر به او آسیبی برسد و می گوید من حج و عمره او هستم.

آنگاه این پنج نفر که خود را معرفی کردند از صورتی که بالای سر مؤمن ایستاده سؤال می کنند، تو کیستی که از همه ما نورانی تر هستی؟ می گوید من ولایت خاندان پیغمبرم: «أَنا الوِلایَة لِآل مُحمد صَلوات الله عَلیهم اجمعین»(بحار6/234).

آیة الله جوادی آملی، حکمت عبادات