در این زمینه توجهتان را به نکات زیر جلب می کنیم:اولا: دوران نامزدى یعنى فاصله بین عقد و عروسى دوران حساسی در زندگى مشترک زوج جوان است که اگر با آن با ظرافت و ماهرانه برخورد شود و به وظایف مخصوص آن عمل شود مى تواند در بالندگى و پربارى و استحکام دوران هاى بعدى تأثیر عمیق داشته باشد. زیرا در این دوران دختر و پسر مى توانند بهتر با هم دیگر انس گرفته و آماده ى زندگى مشترک شوند و همچنین بنابر دلایلى مثل ادامه ى تحصیل و غیره بلافاصله پس از عقد آمادگى لازم براى زندگى مشترک و مستقل را نداشته باشند ولى آمادگى نامزدى را دارند. پس نامزد مى شوند و پس از رفع موانع، عروسى مى کنند.
ثانیا: دوران نامزدى، دوران مناسب و خوبى براى افزایش شناخت دختر و پسر نسبت به یکدیگر جهت تفاهم بیشتر در زندگى مشترک و مستقل آینده است. در این دوران هر یک از زوجین بطور ملموس تر و محسوس تر از روحیات و اخلاق و دیدگاههاى همدیگر آگاهى پیدا مى کنند و خود را براى سازگار کردن با طرف مقابل خود انعطاف به خرج دادن در مواردى که لازم است جهت تفاهم و سازگارى با همسر خود انعطاف داشته باشند، آمادگى پیدا کنند.
ثالثا: دوران نامزدى بهترین فرصت براى افزایش و تحکیم محبت است پس باید دختر و پسر کاملاً مواظب اعمال خود باشند و از هر عمل پسندیده اى که باعث افزایش محبت مى شود کوتاهى نکنند و از کارهایى که موجب دلسردى و کاهش محبت مى شود اجتناب کنند.
رابعا: «امید» نقش مهمى در سعادت زندگى مشترک دارد بنابراین باید از ایجاد و تقویت امید در دلهاى یکدیگر کوتاهى نکرد و با سخنان پرامید و رفتار متین و مطمئن در این جهت گام برداشت.
خامسا: نامزدها در این دوران باید به عواطف و احساسات یکدیگر بها داده و جواب مناسب بدهند. زیرا خاطرات دوران نامزدى تا آخر عمر در ذهن باقى مى ماند و در زندگى آینده تأثیر دارد. پس باید از اعمالى که به غرور و شخصیت یکدیگر لطمه مى زند اجتناب کرد، بى اعنایى، سرسنگینى و تکبر در مقابل نامزد، لطمه هاى سنگینى به عواطف و شخصیت او مى زند. همانگونه که خود می دانید دوران نامزدی گاهی اوقات به خاطر مشکلات و فراهم نبودن شرایط و امکانات مالی و …. طولانی می شود و امکان تشکیل خانواده مستقل وجود ندارد طبیعی است که در این صورت دوران نامزدی طولانی خواهد شد در حالیکه مدت مطلوب نامزدی و عقد بسته بودن 6 ماه و نباید از این مدت بیشتر شود. زیرا طولانی تر شدن مدت نامزدی موجب بروز آسیب برای زندگی مشترک می شود. البته در صورتی که دختر و پسر در دوران نامزدی زیاد همدیگر را نمی بینند و ارتباط آنها کم است ( یعنی هر سه ماه یک بار همدیگر را می بینند) این مدت می تواند تا 12 تا 18 ماه هم ادامه پیدا کند.
هدف از دوران نامزدی که دوره برزخ نیز نامیده شده، این است دو طرف از روحیات همدیگر آگاهی پیدا کنند.
بنابراین اگر پسر و دختر به اخلاق و روحیات یکدیگر نسبتا آشنا شده اند و آمادگی زندگی مشترک را پیدا نموده اند، و از امکانات مادی، در حد معمولی و ساده، برای تشکیل زندگی برخوردارند، وجهی برای طولانی شدن این زمان وجود ندارد. وجود دوران نامزدی از این جهت مفید است که پسر و دختر را به روحیات یکدیگر آشنا می کند و آنان را برای شروع یک زندگی جدید و خداپسندانه آماده می سازد. ما اگر به اهمیت و جایگاه ویژه خانواده پی ببریم، برخود لازم و واجب می کنیم که از هر نظر خود را برای آن آماده سازیم. هم از نظر اخلاقی و انسانی ویژگی های یک همسر خوب را در خود ایجاد کنیم و هم از نظر عاطفی از چنان توانایی برخوردار شویم که «من» خود را به «ما» تبدیل کنیم و دیگر خواهی را به جای خود خواهی قرار دهیم و هم از نظر اطلاعات اولیه یک زندگی مشترک مثل مسائل مربوط به بهداشت ازدواج، تنظیم خانواده، فرزند آوری، تربیت فرزند و دیگر مسائل مربوط به آن، اطلاعات نسبتا جامعی داشته باشیم و نسبت به قوانین خانواده به توافق برسیم .
اما طولانی شدن این دوران ممکن است پیامدهای زیر را به دنبال داشته باشد:
1. از آنجا که زن و شوهر نمی توانند به ارضاء نیازهای جنسی خود به شکل کامل برسند، به طور ناخودآگاه هم که شده بهانه های مختلفی مطرح شده و ایرادهای بی منطق و بی دلیل گسترش پیدا کرده و آرامش زندگی را به خطر می اندازد. و به جای اینکه ازدواج به آرامش بیانجامد، موجب مشاجرات و بگومگوهای مختلف شود. چه بسا خود دختر و پسر هم از منشأ و سرچشمه آن اطلاعی نداشته باشند.
2. اگر هر یک از خانواده های دختر و یا پسر آمادگی کافی برای تشکیل خانواده مستقل فرزندشان را داشته باشند و وسایل و امکانات مورد نیاز را آماده کنند و همچنان بر آورده شدن آرزوی خود را با تاخیر مواجه ببینند خود را ناموفق می بینند و این حالت موجب نا خرسندی آنها می شود. چه بسا احساس می کنند فرزندشان از آن کسی دیگری است و الا چرا نبایدهر چه زودترشاهد دیدن زندگی مشترک فرزندشان باشند.
اگر در خانواده شان فرزند بزرگ و دم بخت دیگری حضور داشته باشند، این وضعیت ناخرسندکننده تر خواهد بود.
3.هر یک از پسر یا دختر با ازدواج و عقد، یک نوع دلبستگی شدیدی به همسر خود پیدا می کند و از آنجا که نمی تواند به میزان مورد نیاز با شوهر خود باشد، احساس تنهایی می کند، و این احساس تنهایی در فضای روانی دختر تأثیر منفی بیشتری می گذارد. همان گون که پسر نیز به دلیل طولانی شدن دوران نامزدی دچار آشفتگی روحی شده و در حالت انتظار به سر خواهد بردو فضای ذهنی اش را به خود معطوف خواهد کرد.
5. یکی دیگر از نکات، سخنان اطرافیان، خویشان و همسایگان و … است که با طولانی شدن این دوران به حدس و گمان های بی اساس روی می آورند و چراها و فلسفه های مختلفی را طرح می کنند که چه بسا هیچ کدام به واقعیت نزدیک نباشد و به تدریج در زندگی این زن و شوهر جوان وارد شده و آنها را دچار آشفتگی می کند.
6. دیگر از مشکلات این دوران مسئله تحریک و عدم ارضای جنسی است که خود باعث برخی امراض مانند کمر درد و مانند آن می شود. در این باره پیشنهاد می شود یا از تحریک بپرهیزید و یا سعی شود به نحوی ارضای کامل صورت بگیرد, البته بدون دخول, تا از عوارض آن جلوگیری شود.
در پایان لازم به ذکر است اگر دلیل موجه و منطقی که توجیح کننده تاخیر وجود دارد باید با صراحت و شفافیت کامل موضوع بین دو خانواده مطرح شود تا جلوی برخی شک و شبهه ها را گرفته و راهکارهای مناسبی برای جلوگیری از طولانی شدن این دوران اعمال کنند، مطمئنا دو خانواده خواهند توانست تأثیرات بیان شده را کاهش داده و زمینه ی ازدواج را فراهم و آرامش لازم را به آنها هدیه دهند.
با این بیان جواب شما معین می شود که:
1- هدف از تاخیر در ازدواج کسب آشنایی و فراهم نمودن مقدمات ازدواج است و باید هر چه زودتر انجام گردد.
2- طولانی شدن مدت نامزدی به هیچ وجه صحیح نیست و باید هر چه زودتر به ازدواج روی آورد.
3- در صورتی که چاره ای از تاخیر نباشد مدت آن نباید بیش از زمان بیان شده باشد و در هر صورت باید شرایط آن رعایت گردد.
4- دلیل تاخیر باید یک دلیل موجه باشد و طرفین هر دو تاخیر را بپذیرند نه آنکه یکی تاخیر را به دیگری تحمیل کند.
5- پیامد تاخیر تنها در امور جنسی خلاصه نمی شود و تاثیرات فراوان و دامنه دار را دامنگیر خانواده هامی کند.