بيشترين كاربرد اين اصطلاح جايى است كه مرجع تقليد در مسأله اى احتياط واجب كرده و مقصود آن است كه مقلد، مى تواند به فتواى مجتهد ديگرى – كه علمش از مرجع خودش كمتر و از مراجع ديگر بيشتر است – عمل كند و اگر مرجع دوم نيز در همان مسأله قائل به احتياط واجب بود، باز مى تواند به مرجع سومى – كه علمش از مرجع دوم كمتر و از مرجع ديگر بيشتر است – رجوع كند و… .
منبع:
توضيح المسائل مراجع، م 7.