قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۳/۰۲/۲۲
–
۳۹۳ بازدید
سلام منظور از کسانی که قلبشان مریض است ودرقرآن وروایات به آنهااشاره شده چیست؟ ازکجابایدفهمیدکه ماهم جزءاین گروه هستیم یا نه؟اگر فردی جزء این گروه باشد چه کارهایی باید انجام دهدتا دیگر دارای قلب مریض نباشد؟لطفا راهنمایی ام کنید.التماس دعا
مراد از قلب در قرآن، روح و مرکز ادراکات است. سه نوع قلب را قرآن معرّفى مى کند: قلب سلیم، قلب منیب و قلب مریض. – (قلب مریض) از نظر قرآن: کنایه از آن قلبى است که به مرض کفر و شرک و نفاق آلوده باشد. و از جمله گواهان بر این معنى:مضمون آیه 10 سوره: بقره است که مى فرماید (فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ …)
– مرض قلب عبارت است از اینکه استقامت حالتش در تعقل از بین رفته باشد، به اینکه آنچه را باید به آن معتقد شود نشود و در عقاید حقه که هیچ شکى در آنها نیست شک کند. شک و تردیدى که بر درک آدمى نسبت به آنچه مربوط به خداى تعالى و آیات اوست مستولى و چیره مى شود و نمى گذارد قلب با آن معارف که همان عقائد دینى است جوش بخورد و انسان مبتلاى به آن شک و تردید عقد قلبى نسبت به خدا و آیاتش داشته باشد.پس بیماردلان (به حسب طبع معناى این کلمه) عبارتند از کسانى که ایمانشان ضعیف است، همانهایى که دلهایشان به پر کاهى مى ماند که هر لحظه دستخوش نسیم ها گشته، به این سو و آن سو کشیده مى شود
– کلى مطلب این است که مرض قلب عبارت است از اینکه قلب دچار نوعى تردید و اضطراب شود که مساله ایمان به خدا و اطمینان نسبت به آیات او را کدر و ناصاف کند و ایمان در آن قلب آمیخته با شرک شود و لذا مى بینیم که در مرحله خلق و خوى احوالى و اخلاقى متناسب با کفر بر آن عارض مى گردد و در مرحله عمل کارهایى از آن سر مى زند که متناسب با کفر به خدا و به آیات او است.
– در مقابل، سلامتى قلب و صحت آن عبارت است از اینکه قلب در مستقرى قرار گیرد که خلقتش در همان مستقر بوده و یا به عبارت دیگر عبارت است از اینکه قلب راه میانه را از دست ندهد و برگشت این حالت به خلوص قلب در توحید خداى سبحان و اعتماد کردن به جناب او و بریدن از هر چیز دیگرى است که هواى نفس به سوى آن کشش دارد، این نکته از آیه زیر به چشم مى خورد که مى فرماید: یَوْمَ لا یَنْفَعُ مالٌ وَ لا بَنُونَ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ « روزى که هیچ مالى و فرزندانى سود نمى دهد مگر کسى که با قلب سلیم به دیدار خدا آمده باشد. سوره شعراء، آیه 89.».
مداوای مرض قلب:
– اصولا خداى سبحان مرض قلب را در حد مرض هاى جسمانى دانسته که به تدریج شدت مى یابد و اگر به معالجه اش نپردازند مزمن مى شود و در آخر کار بیمار را به هلاکت مى کشاند و شدت یافتنش به خاطر ناپرهیزى کردن و بیمارى را با چیزهایى که براى مریض مضر است و طبع مریض را بیشتر تحریک مى کند کمک کردن است که این ناپرهیزى و امداد کردن بیمارى در بیماریهاى قلبى همان ارتکاب معصیت ها است که خداى تعالى در باره اش فرموده: فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً « سوره بقره، آیه 10»
– بنا بر این کسى که دچار مرض قلب است اگر بخواهد خود را مداوا و بیمارى خود را بر طرف سازد باید به سوى خداى عز و جل توبه ببرد و توبه عبارت است از ایمان به او و تذکر به افکار شایسته و اعمال صالح، هم چنان که در باره آنهایى که در صدد علاج دل خود نیستند فرمود: ثُمَّ لا یَتُوبُونَ وَ لا هُمْ یَذَّکَّرُونَ « توبه /126 ».
– اما ویژگى هاى قلب سلیم درقرآن:
الف: قلبى که در آن جز خدا نیست. «لیس فیه احد سواه» «1»
ب: قلبى که پیرو راهنماى حقّ، توبه کننده از گناه و تسلیم حقّ باشد. «2»
ج: قلبى که از حبّ دنیا، سالم باشد. «3»
د: قلبى که با یاد خدا، آرام مى گیرد. «4»
ه: قلبى که در برابر خداوند، خاشع است. «5»
البتّه قلب مؤمن، هم با یاد خداوند آرام مى گیرد و هم از قهر او مى ترسد. «إِذا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ» «6» همانند کودکى که هم به والدین آرام مى گیرد و هم از آنان حساب مى برد.
– و ویژگى هاى قلب مریض در قرآن:
الف: قلبى که از خدا غافل است و لایق رهبرى نیست. «لا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ»»
ب: دلى که دنبال فتنه و دستاویز مى گردد. «فَأَمَّا الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ زَیْغٌ فَیَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ» «8»
ج: دلى که قساوت دارد. «جَعَلْنا قُلُوبَهُمْ قاسِیَةً» «9»
د: دلى که زنگ گرفته است. «بَلْ رانَ عَلى قُلُوبِهِمْ ما کانُوا یَکْسِبُونَ» «10»
ه: دلى که مهر خورده است. «طَبَعَ اللَّهُ عَلَیْها بِکُفْرِهِمْ» «11»
پی نوشتها:
(1). نور الثقلین، ج 4، ص 57.
(2). نهج البلاغه، خطبه 214.
(3). تفسیر صافى.
(4). فتح، 4.
(5). حدید، 16. […..]
(6). انفال، 2.
(7). کهف، 28.
(8). آل عمران، 7.
(9). مائده، 13.
(10). مطففین، 14. (11). نساء، 155.
– مرض قلب عبارت است از اینکه استقامت حالتش در تعقل از بین رفته باشد، به اینکه آنچه را باید به آن معتقد شود نشود و در عقاید حقه که هیچ شکى در آنها نیست شک کند. شک و تردیدى که بر درک آدمى نسبت به آنچه مربوط به خداى تعالى و آیات اوست مستولى و چیره مى شود و نمى گذارد قلب با آن معارف که همان عقائد دینى است جوش بخورد و انسان مبتلاى به آن شک و تردید عقد قلبى نسبت به خدا و آیاتش داشته باشد.پس بیماردلان (به حسب طبع معناى این کلمه) عبارتند از کسانى که ایمانشان ضعیف است، همانهایى که دلهایشان به پر کاهى مى ماند که هر لحظه دستخوش نسیم ها گشته، به این سو و آن سو کشیده مى شود
– کلى مطلب این است که مرض قلب عبارت است از اینکه قلب دچار نوعى تردید و اضطراب شود که مساله ایمان به خدا و اطمینان نسبت به آیات او را کدر و ناصاف کند و ایمان در آن قلب آمیخته با شرک شود و لذا مى بینیم که در مرحله خلق و خوى احوالى و اخلاقى متناسب با کفر بر آن عارض مى گردد و در مرحله عمل کارهایى از آن سر مى زند که متناسب با کفر به خدا و به آیات او است.
– در مقابل، سلامتى قلب و صحت آن عبارت است از اینکه قلب در مستقرى قرار گیرد که خلقتش در همان مستقر بوده و یا به عبارت دیگر عبارت است از اینکه قلب راه میانه را از دست ندهد و برگشت این حالت به خلوص قلب در توحید خداى سبحان و اعتماد کردن به جناب او و بریدن از هر چیز دیگرى است که هواى نفس به سوى آن کشش دارد، این نکته از آیه زیر به چشم مى خورد که مى فرماید: یَوْمَ لا یَنْفَعُ مالٌ وَ لا بَنُونَ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ « روزى که هیچ مالى و فرزندانى سود نمى دهد مگر کسى که با قلب سلیم به دیدار خدا آمده باشد. سوره شعراء، آیه 89.».
مداوای مرض قلب:
– اصولا خداى سبحان مرض قلب را در حد مرض هاى جسمانى دانسته که به تدریج شدت مى یابد و اگر به معالجه اش نپردازند مزمن مى شود و در آخر کار بیمار را به هلاکت مى کشاند و شدت یافتنش به خاطر ناپرهیزى کردن و بیمارى را با چیزهایى که براى مریض مضر است و طبع مریض را بیشتر تحریک مى کند کمک کردن است که این ناپرهیزى و امداد کردن بیمارى در بیماریهاى قلبى همان ارتکاب معصیت ها است که خداى تعالى در باره اش فرموده: فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً « سوره بقره، آیه 10»
– بنا بر این کسى که دچار مرض قلب است اگر بخواهد خود را مداوا و بیمارى خود را بر طرف سازد باید به سوى خداى عز و جل توبه ببرد و توبه عبارت است از ایمان به او و تذکر به افکار شایسته و اعمال صالح، هم چنان که در باره آنهایى که در صدد علاج دل خود نیستند فرمود: ثُمَّ لا یَتُوبُونَ وَ لا هُمْ یَذَّکَّرُونَ « توبه /126 ».
– اما ویژگى هاى قلب سلیم درقرآن:
الف: قلبى که در آن جز خدا نیست. «لیس فیه احد سواه» «1»
ب: قلبى که پیرو راهنماى حقّ، توبه کننده از گناه و تسلیم حقّ باشد. «2»
ج: قلبى که از حبّ دنیا، سالم باشد. «3»
د: قلبى که با یاد خدا، آرام مى گیرد. «4»
ه: قلبى که در برابر خداوند، خاشع است. «5»
البتّه قلب مؤمن، هم با یاد خداوند آرام مى گیرد و هم از قهر او مى ترسد. «إِذا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ» «6» همانند کودکى که هم به والدین آرام مى گیرد و هم از آنان حساب مى برد.
– و ویژگى هاى قلب مریض در قرآن:
الف: قلبى که از خدا غافل است و لایق رهبرى نیست. «لا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ»»
ب: دلى که دنبال فتنه و دستاویز مى گردد. «فَأَمَّا الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ زَیْغٌ فَیَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ» «8»
ج: دلى که قساوت دارد. «جَعَلْنا قُلُوبَهُمْ قاسِیَةً» «9»
د: دلى که زنگ گرفته است. «بَلْ رانَ عَلى قُلُوبِهِمْ ما کانُوا یَکْسِبُونَ» «10»
ه: دلى که مهر خورده است. «طَبَعَ اللَّهُ عَلَیْها بِکُفْرِهِمْ» «11»
پی نوشتها:
(1). نور الثقلین، ج 4، ص 57.
(2). نهج البلاغه، خطبه 214.
(3). تفسیر صافى.
(4). فتح، 4.
(5). حدید، 16. […..]
(6). انفال، 2.
(7). کهف، 28.
(8). آل عمران، 7.
(9). مائده، 13.
(10). مطففین، 14. (11). نساء، 155.
