مساجد آخرالزمان سرشار از تجملات و دور از آموزش و موعظه

خبرگزاری شبستان: در آخرالزمان مساجد ماهیت خود را از دست می دهند و به جای آموزش و موعظه های دینی، بر تعداد مساجد و تجملات آن افزوده می شود. در صورتی که مساجد از مومنان تهی است. مسجدهای آخرالزمان آباد و زیباست ولی از هدایت در آن خبری نیست.

خبرگزاری شبستان: یکی از پرسش هایی که ذهن بیشتر انسان هارا به خود مشغول کرده، آن است که امام زمان(ع) چگونه نظام های سیاسی گوناگون را که دارای افکار و توانایی های مختلفی هستند، از میان برمی دارد و نظام واحد جهانی تشکیل می دهد؟

سیستم و برنامه حکومتی آن حضرت چگونه است که در آن ظلم و ستمی در جهان نخواهد بود؛ فسادی صورت نمی گیرد و گرسنه ای یافت نمی شود؟

از روایات فهمیده می شود که در آن روزگار، از اسلام و قرآن جز نامی بر جای نمی ماند، مسلمانان تنها به نام، مسلمان هستند. مساجد، دیگر جای ارشاد و موعظه مردم نیست. فقهای آن زمان بدترین فقهای روی زمینند و دین با کالای کم ارزش و بهای اندکی معاوضه می شود.

اسلام و مسلمانان

اسلام به معنای تسلیم بودن در برابر دستورات الهی است. اسلام برترین و بهترین ادیان است که خوش بختی بشر را در دنیا و آخرت تضمین می کند، ولی آن چه ارزش دارد، عمل کردن به دستورات اسلام و قرآن است. در آخر زمان همه چیز بر عکس می شود، یعنی از اسلام جز نامی بر جای نمی ماند. قرآن در جامعه حضور دارد ولی تنها خطوطی است که بر برگ ها نقش بسته است و مسلمانان تنها از نام مسلمانی برخوردارند و از اسلام نشانی ندارند. پیامبر گرامی اسلام می فرماید: دورانی بر امت من می آید که در آن، از اسلام جز نامی نماند و از قرآن اثری جز نقش و تصویری نباشد. مسلمانان به نام، مسلمانان خوانده می شوند، ولی نسبت به اسلام از هر کس بیگانه ترند.

امام صادق(ع) می فرماید: به زودی دورانی فرا رسد که مردم خدا را نشناسد و معنای توحید را ندانند تا این که دجال خروج کند.

مسجد جای پرستش خداوند و تبلیغات دینی و ارشاد و هدایت مردم است. در صدر اسلام، حتی کارهای مهم حکومتی در مساجد انجام می شد. جهاد در مساجد برنامه ریزی می شد و انسان از مسجد به معراج می رفت، ولی در آخرالزمان مساجد ماهیت خود را از دست می دهند و به جای آموزش و تبلیغات و ارشاد دینی، بر تعداد مساجد و تجملات آن افزوده می شود. در صورتی که مساجد از مومنان تهی است. پیامبر خدا(ص) می فرماید: مسجدهای آن زمان آباد و زیباست ولی از هدایت و ارشاد در آن خبری نیست.

فقیهان

عالمان و دانشمندان اسلامی، حافظان دین خدا در روی زمینند و راهنمایی و ارشاد مردم در دست آنان است. آنان با تحمل زحمات، مسائل دینی را از منابع شرعی استخراج کرده، در دسترس مردم قرار می دهند ولی در آخرالزمان وضع دگرگون می شود و عالمان آن روزگار بدترین عالمان خواهند بود. رسول خدا(ص) در این باره می فرماید: فقیهان آن روزگار، بدترین فقیهانی اند که در زیر آسمان به سر می برند. فتنه و آشوب، از آنان آغاز می شود و به آنان نیز بازمی گردد. شاید بتوان گفت: منظور، عالمان درباری و وابسته ای هستند که جنایات پادشاهان ستمگر و فرمانروایان خودسر را توجیه می کنند و به آن رنگ اسلامی می دهند، آنان که حاضرند با هر مجرم و جنایت پیشه ای، کنار آیند. مانند وعاظ السلاطین وابسته به وهابیت که مبارزه با آمریکا و اسرائیل را خلاف شرع می دانند. آنان که در برابر جنایات اسرائیل دم برنیاورند و جنایات وهابیان را در کشتن زائران خانه خدا توجیه کردند و برایش آیه و روایت آوردند. آری، باید گفت: آنان بدترین فقیهانند که فتنه ها از آنان شروع شده، به آنان نیز بازمی گردد.

خروج از دین

یکی دیگر از علائم آخرالزمان این است که مردم از دین خارج می شوند. روزی امام حسین(ع) به نزد امیرمومنان(ع) آمد. گروهی در گرداگرد حضرت نشسته بودند. ایشان به آنان فرمود: حسین پیشوای شماست. چنانکه رسول خدا(ص) او را سید و سرور نامیده است. از نسل او مردی ظهور خواهد کرد که در اخلاق و چهره، شبیه من است. او دنیا را پر از عدل و داد می کند؛ چنان که پیش از آن پر از ستم و جور شده است. سوال شد: این قیام در چه زمانی خواهد بود؟ فرمود: افسوس هنگامی که از دین خارج شوید، همچنان که زن برای شوهرش از لباسش خارج می شود.

دین فروشی: انسان مکلف است که اگر جانش به خطر افتاد، از مالش بگذرد تا جانش محفوظ بماند و اگر دینش را خطری تهدید کرد، از جانش مایه بگذارد تا خطر متوجه دینش نشود، ولی در آخرالزمان دین را به بهای کمی می فروشند و انسان هایی که صبح مومن بوده اند، بعد از ظهر کافر می گردند.

رسول خدا(ص) در این باره فرموده است: وای بر عرب از شرّی که به آنان نزدیک شده است. فتنه هایی چون پاره های شب تاریک و ظلمانی و صبح گاهان مرد مومن است و به هنگام غروب کافر. گروهی دین خود را به بهای ناچیز و متاع اندک می فروشند. کسی که در آن روز به دین خود چنگ زده و پای بند است. همانند کسی است که گلوله ای از آتش را در دست گرفته یا بوته ای از خار را در دست می فشرد. این روایت به ضعف آگاهی مردم آن دوران دلالت دارد.

منبع: “نشانه هایی از دولت موعود” نوشته حجت الاسلام نجم الدین طبسی.