معجزات انبیاء بر دو دسته است:

1. معجزات حسی: معجزه حسی، کاری است که به چشم دیده می‌شود؛ مانند
ناقه صالح، طوفان نوح، آتش ابراهیم، عصای موسی و زنده کردن مردگان توسط عیسی.

ویژگی این قسم از معجزه آن است که هم عموم مردم و هم دانشوران و خواص آنرا درک
می‌نمایند و برای عموم مردم دل‌پذیرتر است، اما معمولاً بازشناسی آن از کارهای
خارق‌العاده دیگر مانند جادوگری دشوارتر است و برای تشخیص آنها نیاز به تبحر و تخصص
افراد آگاه به این کارها دارد. همانطور که تشخیص جادو نبودن عصای موسی از عهده
جادوگران و متخصصان علم جادو بر می‌آید. در «معجزه حسی» محدودیت‌های مکانی و زمانی
وجود دارد چون در مواجهه با معجزه حالت عجز به انسان دست می‌دهد و نه شنیدن آن.
بنابر این برای معجزات حسی که پیامبران داشتند مانند اژدها شدن عصای حضرت موسی(ع)
باید انسان در مواجهه با این معجزات قرار بگیرد تا آن‌ها را باور کند.

2. معجزات عقلی: معجزه‌ای که با حواس ظاهری قابل درک نباشد و به
بصیرت، بررسی و کاوش نیاز داشته باشد «معجزه عقلی» شمرده می‌شود. بهترین معجزه
«معجزه عقلی» است. این قسم از معجزه‌ها، به‌ وسیلۀ اندیشمندان دریافت می‌شود، مانند
خبر دادن از غیب. قرآن چنین معجزه‌ای است و از آن‌جا که اسلام کامل‌ترین دین است و
این دین باید در همه مکان‌ها و زمان‌ها قابل استفاده باشد، قرآن چنین مشخصاتی دارد.
(ر. ک: سعیدی روشن، محمد باقر، معجزه شناسی، ص۱۰۴)

غلامرضا کاویان