رسول اکرم(ص) همچون دیگران، دارای جسم و روح بوده و با این دو عروج کرده است: «… أسری بعبده…». خداوند نفرمود: «بروحه». عبد، همان مجموعه جسم و روح است.

ظاهر این است که عروج در بیداری صورت گرفته است نه در خواب. به تعبیر استاد علامه طباطبایی(قدّس سرّه) فخر این نیست که انسان عروج را خواب ببیند این خواب را دیگران نیز می بینند، تا صادق و کاذبش چه باشد. خدای سبحان از معراج با عظمت یاد می کند: «سبحان الذی أسری بعبده…» اسراء/1 و این با وقوع معراج در خواب سازگار نیست (المیزان13/24).

قرآن کریم به مشاهداتی که در خواب بوده تصریح می کند، مانند: «اذ یریکهم الله فی منامک قلیلاً» انفال/43 ؛ ما دشمنان را در خواب به تو اندک نشان دادیم؛ یا می فرماید: ما در خواب به تو نشان دادیم که وارد مکّه می شوی و فتح نهایی نصیب خواهد شد: «لَقَد صَدق الله رَسوله الرُءیا بالحق لتدخلنّ المَسجد الحَرام اِن شاء الله امنین» فتح/27 ؛ ولی آیه اسراء ظهوری قوی دارد که معراج در بیداری صورت گرفته است.

پس معراج، در بیداری بود نه در خواب، در مکه بود نه در مدینه، جسمانی و روحانی بود نه خصوص روحانی؛ گرچه ادراک و شهود غیب، از آنِ روح است نه جسم؛ چنانکه کسی که مشغول بحث در معارف عقلی است، معارف عقلی را جان او می فهمد نه جسم او، گرچه او در حال مطالعه و تأمّل جسم دارد ولی جسم او در فهم آن معارف نقشی ندارد؛ زیرا فهمیدن و کشف و شهود معارف غیبی، مربوط به جان است.

آیة الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن کریم ج 9 (سیرة رسول اکرم در قرآن)