تفأل به معناى فهم عاقبت کارها است. به این دلیل در روایتى از تفأل زدن به قرآن نهى شده است: «عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: لَا تَتَفَألْ بِالْقُرْآنِ» ؛ «امام صادق علیه السلام مى فرماید: به قرآن تفأل نزنید».« وسائل الشیعة، ( ج 6، ص 233؛ کافى، ج 2، ص 629، ح 7 )بر این اساس فهم عاقبت امور و استنباط آن، تنها بر اهلش میسر است و هر کسى نمى تواند از قرآن به چنین استنباطى برسد؛ زیرا اگرچه استنباط عاقبت از آیات قرآن، براى کسى که اهلش باشد امکان دارد، اما همه کس را بدان راه نیست. پس اکثریت مردم در همان حد استخاره با قرآن، باید توقف کنند و اهل معرفت مى ‌توانند به عواقب امور نیز پى ببرند.یکی از راههای استخاره!
به پیامبر گرامى اسلام صلى الله علیه وآله منسوب است که آن حضرت مى فرماید: هنگامى که خواستى به کتاب خدا تفأل بزنى و از تحیّر بیرون بیایى، سه بار سوره اخلاص (توحید) را بخوان و سه صلوات بر پیامبر اکرم و آل او بفرست و سپس این دعا را بخوان: «اللَّهُمَّ إِنِّى تَفَألْتُ بِکِتَابِکَ وَ تَوَکَّلْتُ عَلَیْکَ فَأَرِنِى مِنْ کِتَابِکَ مَا هُوَ الْمَکْتُومُ مِنْ سِرِّکَ الْمَکْنُونِ فِى غیبک ، سپس قرآن را باز کن و بدون اینکه خطوط و صفحات را بشمارى، از خط اول عاقبت کار را بخوان. ( مستدرک الوسائل، ج 4، ص 304)