تقیه در لغت به معنای سپرگیری است و نوعی دستور حفاظتی و به عبارت دیگر رعایت اصل استتار حرکت در برابر دشمنان است. تقیه اقسامی دارد:

1) تقیه مداراتی:

این قسم از تقیه در واقع نوعی حرکت اجتماعی و برای حفظ وحدت و مصالح امت اسلامی است.

2) تقیه در برابر خطرات فردی:

مانند از دست رفتن جان و… لیکن نکته مهم آن است که موارد تقیه تحت قاعده اهم و مهم می باشد. یعنی آن جا که حفظ جان اهم است باید تقیه نمود و آن جا که رعایت مصلحت اهم دیگری مانند حفظ کیان اسلام در بین باشد تقیه حرام است. می توان گفت در رابطه با حفظ آبرو و حیثیت نیز مسأله همین طور است. یعنی آن جا که حفظ حیثیت اهم باشد تقیه رواست ولی در صورتی که خلاف تقیه اهم از حفظ آبرو باشد تقیه جایز نیست. لیکن در این رابطه دو نکته را باید در نظر داشت:

الف) فرض تقیه برای حفظ آبرو فرض بسیار بعیدی است و شاید اصلا مصداق خارجی نداشته باشد. زیرا تقیه عمل بر طبق مذهب مخالف مانند بدون مهر نماز خواندن و امثال آنهاست… و انجام این امور برای حفظ آبرو خیلی بعید به نظر می رسد.

ب) شناخت موارد اهم و مهم بدون تشخیص ملاک های احکام ممکن نیست از این رو در مواردی که فرضا چنین مسأله ای پیش آید باید به طور موردی و جزئی از مرجع تقلید استفتاء کرد.