«حسنه» نعمت خوش آیند و شاد کننده‌ای را گویند که به انسان می‌رسد و مقابل آن سیئه می‌باشد که شامل نعمت‌های دنیوی و اخروی می‌شود.(1)
«حسنه» در قرآن کریم، گاهی به معنای عام آمده است که شامل هر کار نیکی می‌شود و عمل صالح یکی از مصادیق و نتیجه ی آن است، بنابراین حسنه اعمّ از عمل صالح است.
گاهی نیز حسنه در قرآن کریم، به معنای ثواب و نتیجه ی عمل صالح آمده است، چنان که در برخی روایات آمده است: اگر فلان کار خوب را انجام دهی، فلان مقدار حسنه و ثواب به تو داده می‌شود.(2)
بنابراین در آیات و روایات گاهی به هر کار خوبی حسنات می‌گویند، که در این صورت عمل صالح یکی از مصادیق حسنات است، قرآن کریم، می‌فرماید: مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا …(3) هر کس کار نیکی به جا آورد، ده برابر پاداش دارد … ».
و گاهی نیز حسنات به معنای ثواب آمده است، چنان‌که پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ می‌فرماید: « هر کس روز اول از ماه شعبان را روزه بگیرد، خداوند متعال هفتاد حسنه به او می‌دهد که هر حسنه برابر با صد سال عبادت است…»(4)
منابع:
1. سیّد علی اکبر قرشی، قاموس قرآن، ج2 تهران: دارالکتب الاسلامیه، سوّم، 1361ش، ، ص 134 ـ 135.
2. منشور جاوید، همان.
3. انعام: 6:160.
4. شیخ صدوق، ثواب الاعمال، قم، منشورات الراضی، چاپ دوّم، 1368ش، ص62.