قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۲/۰۴/۲۲
–
۵۴۱ بازدید
در دو آیه از قرآن کریم به صراحت زنده بودن شهداء مطرح شده است :
آیه اول : «وَ لَا تَقُولُواْ لِمَن یُقْتَلُ فىِ سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتُ بَلْ أَحْیَاءٌ وَ لَکِن لَّا تَشْعُرُون»(۱) و به کسى که در راه خدا کشته شده مرده مگویید بلکه اینان زندههایى هستند ولى شما درک نمىکنید.
آیه : «وَ لَا تحَْسَبنََّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فىِ سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتَا بَلْ أَحْیَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُون»(۲) البته نپندارید که شهیدان راه خدا مردهاند بلکه زنده به حیات ابدى شدند و در نزد خدا متنعم خواهند بود.
آنچه در این زمینه قطعی می باشد این است که مراد زنده بودن جسم شهداء نیست زیرا همه می دانیم که جسم
در دو آیه از قرآن کریم به صراحت زنده بودن شهداء مطرح شده است :
آیه اول : «وَ لَا تَقُولُواْ لِمَن یُقْتَلُ فىِ سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتُ بَلْ أَحْیَاءٌ وَ لَکِن لَّا تَشْعُرُون»(1) و به کسى که در راه خدا کشته شده مرده مگویید بلکه اینان زندههایى هستند ولى شما درک نمىکنید.
آیه : «وَ لَا تحَْسَبنََّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فىِ سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتَا بَلْ أَحْیَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُون»(2) البته نپندارید که شهیدان راه خدا مردهاند بلکه زنده به حیات ابدى شدند و در نزد خدا متنعم خواهند بود.
آنچه در این زمینه قطعی می باشد این است که مراد زنده بودن جسم شهداء نیست زیرا همه می دانیم که جسم آنها مانند جسم دیگران متلاشی و از بین میرود . و اما در اینکه مراد از حیات و زنده بودن شهداء چیست، اقوال متعددی وجود دارد:
قول اول : مراد از حیات شهداء حیات حقیقى نیست بلکه منظورباقی ماندن نام نیک وجاودان ماندن یاد و خاطره آنها در میان مردم و جامعه است.
گرچه این دیدگاه ، دیدگاهی مادی بوده وبر اساس نفی آخرت استوار است ولی درعین حال بعضی از مفسرین آنرا در میان معانی احتمالی مطرح کرده اند .
مرحوم علامه طباطبایی این قول را نقل و چهار اشکال اساسی به آن وارد نموده است؛از جمله اینکه در ادامه آیه ، از حیات شهید به «لکِنْ لا تَشْعُرُونَ» – ولى شما نمىفهمید – تعبیر شده است در حالیکه موضوع نام نیک را همه مىفهمند. ثانیاً خداوند اوصافى مانند روزى گرفتن و شاد بودن از نعمتهاى او را براى شهید ذکر کرده است که از ویژگیهاى حیات واقعى است و نه مقولاتى از قبیل باقى ماندن نام نیک. (3)
در نتیجه این قول به هیچ وجه قابل اثبات و پذیرش نیست.
قول دوم: بعضی از مفسرین این زندگی شهداء را نوعی حیات غیبی و خاص و درحد زندگی دنیوی وبه صورت نامرئی می دانند. البته گروهی از همان مفسران به دلائلی این نوع زندگی را مخصوص شهدای بدر و احد می دانند .
ما دلیل واضح و توضیح کاملی نسبت به این قول نداشته و راهی برای اثبات آن نداریم .
قول سوم : منظور ازحیات و زندگى براى شهید، حیات برزخى است که ارواح در عالم پس از مرگ دارند و نه زندگى جسمانى و مادى. حیات برزخى همان عالم قبر است که مردگان در آنجا تا قیامت معذّب یا متنعّم خواهند بود.
این نوع حیات به وسیله حواس انسان قابل درک نیست چرا که حسّ انسان از درک ماوراء حیات مادى و جسمانى عاجز است و حتّى چه بسا آن را فناء و نابودى بپندارد؛ وبه همین دلیل خداوند در اینگونه ازآیات برای توجه دادن و آگاه کردن مؤمنین به اثبات این نوع از زندگی می پردازد.(4)
گرچه این نظریه مورد پذیرش مفسرین بزرگی مانند علامه طباطبایی قرار گرفته و آنرا به عنوان مراد از آیات مذکور مطرح نموده اند؛ولی با یک اشکال روبرو شده است و آن اینکه :
اگر منظور از زندگی دراین آیات زندگی برزخی و بعد از مرگ است انحصار آن نسبت به شهید نابجا و نادرست خواهد بود زیرا حیات بعد از مرگ برای همه بوده و تمامی انسانها پس از مرگ در برزخ زنده می باشند و بر اساس عملکرد خود در دنیا در ناز و نعمت و یا عذاب خواهند بود .
در پاسخ به این اشکال باید گفت با توجه به ادامه این آیات و روایات متعدد، گرچه حیات برزخی برای همه انسانها است ولی کسانی که در راه خدا به شهادت می رسند از مرحله بالا و مرتبه شدیدتری از این نوع زندگی برخوردار ودر عالم برزخ توانایی توجه به عوالم دیگر و از جمله دنیا را دارا می باشند و لذا از احوال اهل دنیا با خبربوده بر آنها اشراف دارند .
خداوند در ادامه آیه دوم می فرماید :«فَرِحِینَ بِمَا ءَاتَئهُمُ اللَّهُ مِن فَضْلِهِ وَ یَسْتَبْشرُِونَ بِالَّذِینَ لَمْ یَلْحَقُواْ بهِِم مِّنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَیهِْمْ وَ لَا هُمْ یَحْزَنُون»(5) آنان به فضل و رحمتى که از خداوند نصیبشان گردیده شادمانند و به آن مؤمنان که هنوز به آنها نپیوستهاند و بعدا در پى آنها به راه آخرت خواهند شتافت مژده دهند که از مردن هیچ نترسند و از فوت متاع دنیا هیچ غم مخورند.
دراین قسمت از آیه شریفه از اطلاع شهداء از دوستان و یاران خود در دنیا واِشراف آنها بر احوال و سرنوشت آنها خبر می دهد؛ لذا به نظر می رسد خداوند به شهداء مرتبه ای بالا از حیات اخروی را اعطاء نموده و در این آیات نیز از آن خبر می دهد .
البته باید توجه داشت که تمامی شهداء نیز در یک مرتبه نبوده و دارای یک مرحله از حیات برزخی و اخروی نیستند و با توجه به مجاهدتها و نیز مرتبه اخلاص و عوامل دیگر از مراتب مختلف برخوردار می باشند و به همین دلیل جایگاه شهدایی مانند : حضرت سیدالشهداء(ع) وحضرت ابالفضل (ع) از دیگران بالاتر بوده و در نتیجه از بالاترین نوع حیات جاودان بهره مندمی باشند و اشراف تام و کاملی بر تمامی عوالم دارند . (6)
نکته دیگری که باید مد نظر داشت این است که شهداء یک گروه از کسانی هستند که واجد چنین حیاتی می باشند و به جهت اهمیت ولزوم توجه دادن مؤمنین به این مطلب در راستای تشویق شدن آنان برای جهاد و استقبال از شهادت و نیز تسلی اقوام و دوستان شهداء ،از دارا بودن این نوع حیات از طرف شهداء، سخن به میان آمده است ؛ ولی چنین موهبتی منحصر به آنها نبوده ولذا افراد دیگری همچون انبیاء و اولیاء وعلماء ربانی نیز از این نوع حیات و آثار آن برخورداربوده ، هر یک به فراخور خود دارای مرتبه ای از آن می باشند و چه بسا مرتبه ای بالاتر ازجایگاه بیشتر شهدا را نیز داشته باشند ؛ چرا که به عنوان مثال درباره علماء نقل شده است : « إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ جَمَعَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ النَّاسَ فِی صَعِیدٍ وَاحِدٍ وَ وُضِعَتِ الْمَوَازِینُ فَتُوزَنُ دِمَاءُ الشُّهَدَاءِ مَعَ مِدَادِ الْعُلَمَاءِ فَیُرَجَّحُ مِدَادُ الْعُلَمَاءِ عَلَى دِمَاءِ الشُّهَدَاءِ » (7) یعنی هنگامی که روز قیامت می شود خداوند همه مردم را در یک سرزمین جمع می کند و به سنجش اعمال آنان می پردازد ، پس خون شهداء و مداد علماء را با یکدیگر مقایسه می کند و مداد علماء نسبت به خون شهداء سنگینی می کند – به این معنی که مداد علماء دارای فضیلت بیشتری است – ؛ در نتیجه چنین علمایی مرتبه ای بالاتر از شهید – مراد شهید معمولی است نه امثال حضرت سید الشهداء (ع) و دیگر شهدای خاص و بلند مرتبه – را دارا خواهند بود .
پی نوشت:
(1) بقره /154
(2) آل عمران/169
(3) تفسیر المیزان ،ج 2، ص 341
(4) تفسیر المیزان ،ج 2، ص 343
(5) آل عمران/170
(6) برای مطالعه در زمینه مقامات امام حسین (ع) به کتاب کامل الزیارات مراجعه نمایید.
(7) بحارالانوار، ج2، 14
آیه اول : «وَ لَا تَقُولُواْ لِمَن یُقْتَلُ فىِ سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتُ بَلْ أَحْیَاءٌ وَ لَکِن لَّا تَشْعُرُون»(1) و به کسى که در راه خدا کشته شده مرده مگویید بلکه اینان زندههایى هستند ولى شما درک نمىکنید.
آیه : «وَ لَا تحَْسَبنََّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فىِ سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتَا بَلْ أَحْیَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُون»(2) البته نپندارید که شهیدان راه خدا مردهاند بلکه زنده به حیات ابدى شدند و در نزد خدا متنعم خواهند بود.
آنچه در این زمینه قطعی می باشد این است که مراد زنده بودن جسم شهداء نیست زیرا همه می دانیم که جسم آنها مانند جسم دیگران متلاشی و از بین میرود . و اما در اینکه مراد از حیات و زنده بودن شهداء چیست، اقوال متعددی وجود دارد:
قول اول : مراد از حیات شهداء حیات حقیقى نیست بلکه منظورباقی ماندن نام نیک وجاودان ماندن یاد و خاطره آنها در میان مردم و جامعه است.
گرچه این دیدگاه ، دیدگاهی مادی بوده وبر اساس نفی آخرت استوار است ولی درعین حال بعضی از مفسرین آنرا در میان معانی احتمالی مطرح کرده اند .
مرحوم علامه طباطبایی این قول را نقل و چهار اشکال اساسی به آن وارد نموده است؛از جمله اینکه در ادامه آیه ، از حیات شهید به «لکِنْ لا تَشْعُرُونَ» – ولى شما نمىفهمید – تعبیر شده است در حالیکه موضوع نام نیک را همه مىفهمند. ثانیاً خداوند اوصافى مانند روزى گرفتن و شاد بودن از نعمتهاى او را براى شهید ذکر کرده است که از ویژگیهاى حیات واقعى است و نه مقولاتى از قبیل باقى ماندن نام نیک. (3)
در نتیجه این قول به هیچ وجه قابل اثبات و پذیرش نیست.
قول دوم: بعضی از مفسرین این زندگی شهداء را نوعی حیات غیبی و خاص و درحد زندگی دنیوی وبه صورت نامرئی می دانند. البته گروهی از همان مفسران به دلائلی این نوع زندگی را مخصوص شهدای بدر و احد می دانند .
ما دلیل واضح و توضیح کاملی نسبت به این قول نداشته و راهی برای اثبات آن نداریم .
قول سوم : منظور ازحیات و زندگى براى شهید، حیات برزخى است که ارواح در عالم پس از مرگ دارند و نه زندگى جسمانى و مادى. حیات برزخى همان عالم قبر است که مردگان در آنجا تا قیامت معذّب یا متنعّم خواهند بود.
این نوع حیات به وسیله حواس انسان قابل درک نیست چرا که حسّ انسان از درک ماوراء حیات مادى و جسمانى عاجز است و حتّى چه بسا آن را فناء و نابودى بپندارد؛ وبه همین دلیل خداوند در اینگونه ازآیات برای توجه دادن و آگاه کردن مؤمنین به اثبات این نوع از زندگی می پردازد.(4)
گرچه این نظریه مورد پذیرش مفسرین بزرگی مانند علامه طباطبایی قرار گرفته و آنرا به عنوان مراد از آیات مذکور مطرح نموده اند؛ولی با یک اشکال روبرو شده است و آن اینکه :
اگر منظور از زندگی دراین آیات زندگی برزخی و بعد از مرگ است انحصار آن نسبت به شهید نابجا و نادرست خواهد بود زیرا حیات بعد از مرگ برای همه بوده و تمامی انسانها پس از مرگ در برزخ زنده می باشند و بر اساس عملکرد خود در دنیا در ناز و نعمت و یا عذاب خواهند بود .
در پاسخ به این اشکال باید گفت با توجه به ادامه این آیات و روایات متعدد، گرچه حیات برزخی برای همه انسانها است ولی کسانی که در راه خدا به شهادت می رسند از مرحله بالا و مرتبه شدیدتری از این نوع زندگی برخوردار ودر عالم برزخ توانایی توجه به عوالم دیگر و از جمله دنیا را دارا می باشند و لذا از احوال اهل دنیا با خبربوده بر آنها اشراف دارند .
خداوند در ادامه آیه دوم می فرماید :«فَرِحِینَ بِمَا ءَاتَئهُمُ اللَّهُ مِن فَضْلِهِ وَ یَسْتَبْشرُِونَ بِالَّذِینَ لَمْ یَلْحَقُواْ بهِِم مِّنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَیهِْمْ وَ لَا هُمْ یَحْزَنُون»(5) آنان به فضل و رحمتى که از خداوند نصیبشان گردیده شادمانند و به آن مؤمنان که هنوز به آنها نپیوستهاند و بعدا در پى آنها به راه آخرت خواهند شتافت مژده دهند که از مردن هیچ نترسند و از فوت متاع دنیا هیچ غم مخورند.
دراین قسمت از آیه شریفه از اطلاع شهداء از دوستان و یاران خود در دنیا واِشراف آنها بر احوال و سرنوشت آنها خبر می دهد؛ لذا به نظر می رسد خداوند به شهداء مرتبه ای بالا از حیات اخروی را اعطاء نموده و در این آیات نیز از آن خبر می دهد .
البته باید توجه داشت که تمامی شهداء نیز در یک مرتبه نبوده و دارای یک مرحله از حیات برزخی و اخروی نیستند و با توجه به مجاهدتها و نیز مرتبه اخلاص و عوامل دیگر از مراتب مختلف برخوردار می باشند و به همین دلیل جایگاه شهدایی مانند : حضرت سیدالشهداء(ع) وحضرت ابالفضل (ع) از دیگران بالاتر بوده و در نتیجه از بالاترین نوع حیات جاودان بهره مندمی باشند و اشراف تام و کاملی بر تمامی عوالم دارند . (6)
نکته دیگری که باید مد نظر داشت این است که شهداء یک گروه از کسانی هستند که واجد چنین حیاتی می باشند و به جهت اهمیت ولزوم توجه دادن مؤمنین به این مطلب در راستای تشویق شدن آنان برای جهاد و استقبال از شهادت و نیز تسلی اقوام و دوستان شهداء ،از دارا بودن این نوع حیات از طرف شهداء، سخن به میان آمده است ؛ ولی چنین موهبتی منحصر به آنها نبوده ولذا افراد دیگری همچون انبیاء و اولیاء وعلماء ربانی نیز از این نوع حیات و آثار آن برخورداربوده ، هر یک به فراخور خود دارای مرتبه ای از آن می باشند و چه بسا مرتبه ای بالاتر ازجایگاه بیشتر شهدا را نیز داشته باشند ؛ چرا که به عنوان مثال درباره علماء نقل شده است : « إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ جَمَعَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ النَّاسَ فِی صَعِیدٍ وَاحِدٍ وَ وُضِعَتِ الْمَوَازِینُ فَتُوزَنُ دِمَاءُ الشُّهَدَاءِ مَعَ مِدَادِ الْعُلَمَاءِ فَیُرَجَّحُ مِدَادُ الْعُلَمَاءِ عَلَى دِمَاءِ الشُّهَدَاءِ » (7) یعنی هنگامی که روز قیامت می شود خداوند همه مردم را در یک سرزمین جمع می کند و به سنجش اعمال آنان می پردازد ، پس خون شهداء و مداد علماء را با یکدیگر مقایسه می کند و مداد علماء نسبت به خون شهداء سنگینی می کند – به این معنی که مداد علماء دارای فضیلت بیشتری است – ؛ در نتیجه چنین علمایی مرتبه ای بالاتر از شهید – مراد شهید معمولی است نه امثال حضرت سید الشهداء (ع) و دیگر شهدای خاص و بلند مرتبه – را دارا خواهند بود .
پی نوشت:
(1) بقره /154
(2) آل عمران/169
(3) تفسیر المیزان ،ج 2، ص 341
(4) تفسیر المیزان ،ج 2، ص 343
(5) آل عمران/170
(6) برای مطالعه در زمینه مقامات امام حسین (ع) به کتاب کامل الزیارات مراجعه نمایید.
(7) بحارالانوار، ج2، 14