روح در قرآن بـه مـعـنـای امر خداوند است که همان کلمه ایجاد است و همان فعل مخصوص اوست بدون دخالت اسباب وجودی و مادی و تاثیرات تدریجی آنها در آن. گـاهی این روح به تنهایی توصیف شده است مانند : یوم یقوم الروح و الملائکه صفا ( نباء / 38 ) گاهی همراه با ملائکه توصیف شده است مانند : انزل به الروح الامین علی قلبک ( شعراء / 193 ) و گاهی آن حقیقتی است که در همه انسان ها دمیده شده است : ثم سویه و نفخ فیه من روحه ( سجده / 9 ) و گاهی آن حقیقتی است که همراه با مومنان و موید آنان است : اولئک فی قلوبهم الایمان و ایدهم بروح منه ( انعام / 122 ) . گاهی آن حقیقتی است که انبیاء با آن در تماس هستند : و کذلک اوحینا الیک روحامن امرنا ( شوری / 52 ) و گاهی آن حقیقتی است که در حیوانات و گیاهان زنده وجود دارد .

تفسیر المیزان ج 13 ص 208، طباطبائی – سید محمد حسین