معني واژه موسي در لغت و ادبيات قرآن

كلمه «موسي» در لغت عرب نام ابزار تراشيدن موي سر، و جمع آن، موسي و مواسيات است، ليكن بي ترديد در آيات قرآن به چنين اصلي باز نمي گردد؛ زيرا «موسي» كه عَلَم شخص آن پيامبر بزرگ است عبري است، نه عربي و چنين تحليل عربي در لغت قبطي و عجمي اصلا راه ندارد. 

برخي معتقدند كه اين اسم در لغت عبري مركب است از دو كلمه «مو» به معناي آب و «سي» (كه مطابق آنچه در بسياري از تفاسير كهن آمده، در اصل «شي» بوده و در لغت عرب، قلب به «سي» شده است) به معناي شجر است و موسي يعني آبِ درخت. جهت اينكه حضرت به اين اسم ناميده شد، اين بوده است كه وقتي مادرش وي را در تابوت نهاد و در درياها رها كرد، امواج آب، تابوت را حركت داد تا اينكه آن را نزديك كاخ فرعون، در ميان درختان قرار داد. كنيزان آسيه -همسر فرعون- كه براي شستشو بدان جا رفته بودند به تابوت دست يافتند و چون تابوت را در مكاني يافتند كه مشتمل بر آب و درخت بود، او را موسي (ماء الشجر) نام گذاشتند.

آن حضرت پسر عمران بن يصهر بن فاهت بن لاوي بن بعقوب بن اسحاق بن ابراهيم (عليه السلام)، يعني نسل پنجم حضرت يعقوب (عليه السلام) است.

منبع:

تفسير تسنيم، ج 4، ص 388