بسم الله جزو هر سوره است و به همین جهت به نیت خواندن همان سوره باید گفته شود و بنا به نظر مشهور میان متاخران از فقها اگر نماز گزار بسم الله را به قصد سوره معینی بگوید و سپس از قرائت آن سوره منصرف شود باید بسم الله را اعاده کند نکته معرفتی خاصی در این زمینه به ذهن نرسید بدان که اهل معرفت، بسم الله هر سوره را متعلّق به خود آن سوره دانند. و از این جهت در نظری، بسم الله هر سوره را معنایی غیر از سوره دیگر است؛ بلکه بسم الله هر قائلی در هر قول و فعلی با بسم الله دیگرش فرق دارد ( تفسیر سوره ی حمد ، ص 3 ) . محتمل است که بسم الله در هر سوره متعلّق به خود آن سوره باشد مثلاً بسم الله سوره مبارکه حمد متعلّق به حمد است و این مطابق ذوق عرفانی و مسلک اهل معرفت است ( تفسیر سوره ی حمد ، ص 17 ) . بنابراین احتمال معنی بسم الله در نظر کثرت، در هر سوره و هر قول و فعلی مختلف است؛ و فقها گفته اند بسم الله برای هر سوره تعیین باید بشود؛ و اگر برای یک سوره بسم الله گفته شد، سوره دیگر را با آن نتوان ابتدا کرد( تفسیر سوره ی حمد ، ص 18). ما عرض کردیم یکی از احتمالات این است که بسم الله ای که در هر سوره ای هست، متعلّق باشد به خود آن سوره، به آن چیزی که در آن مناسب است ( تفسیر سوره ی حمد ، حضرت امام خمینی رحمه الله ، ص 111 ) . بسم الله الرّحمن الرّحیم هر سوره، متعلّق به خود همان سوره می باشد. بسم الله هر سوره بر اساس مفهوم عبارات، دستورات و احکام هر سوره می تواند معنا شود. چه این که هر سوره، خصوصیات و عبارات خاصّ به خود دارد. در کتب فقهی هم آمده است که در نماز بعد از سوره حمد، اگر شخص بسم الله گفت و خواست سوره ای را بخواند، سپس نظرش معطوف به سوره دیگری شد، باید مجدّداً بسم الله را بگوید تا سوره ای را که می خواهد بخواند به صورت کامل باشد یعنی همراه با بسم الله الرّحمن الرّحیم مخصوص همان سوره باشد. مگر سوره توحید و سوره کافرون که هرگاه شخص بعد از سوره حمد اراده کرد یکی از این دو سوره را بخواند، و بسم الله آن را هم گفت، دیگر نمی تواند سوره را عوض نماید و سوره دیگری را بخواند.