اولا: شک و تردیدهایى که براى شما حاصل مى شود صرفا یک سرى خلجانات ذهنى است که همراه با آن اعتقادات خود را حفظ مى کنید. ثانیا: چنان نیست که همیشه شک و تردید مضر و گمراه کننده باشد بلکه گاه مى تواند پلى به سوى یقین و راه صعود به مراتب بالاتر باشد. البته این در صورتى است که انسان به سرعت از این مرحله بگذرد و در آن توقف نکند. چه درنگ در آن زیانبار است. بنابراین همواره باید بکوشید در شک ها و تردیدهاى خود نمانید و یکى پس از دیگرى از آنها خارج شوید.
ثالثا: به نظر مى رسد بیش از همه چیز حالت پیش آمده برای شما یک حالت روحى باشد که نوعا معلول تلقین است و با عزم قاطع مى توان بر آن فائق آمد. امورى که براى درمان این مشکل مى تواند مفید باشد از این قراراست:

1- بى اعتنایى به شک و تردیدها.

2ـ مطالعه در اسرار شگرف خلقت و زیبایى هاى نظام آفرینش.

3- مطالعه پیرامون الطاف و رحمت هاى الهى بر بندگان.

4- بخشى از اوقات خود را براى پرداختن به تفریحات سالم اختصاص دهید و در حد امکان به کوهپیمایى بپردازید و در این دانشگاه بزرگ خلقت آثار توحید و ربوبیت الهى را بالعیان لمس کنید.

5ـ در صورت امکان با افراد صاحبدل و پارسا نشست و برخاست نمایید.

6- سعى کنید در عبادات خود کیفیت و توجه و حال داشتن را جایگزین کمیت کنید. باید در نظر داشت که امکان وجود عوامل تشکیک زا در ارکان اعتقادى و بنیان هاى معنوى زیاد است از این رو باید آن قدر خود را از نظر بینش و ایمان قوى کنیم که تحت تأثیر القائات و شبهات قرار نگیریم. بلکه با منطقى استوار با اندیشه هاى نادرست به مقابله برخیزیم. در این صورت هیچ گاه حق و باطل بر ما مشتبه نمى شود و اما اکنون توصیه مى شود:

1- با مطالعه کتب قوى؛ مانند آثار استاد شهید مطهرى و… به استحکام و ژرف سازى آگاهى هاى دینى بپردازید.

2- در زمینه روحیات ارزشمند معنوى طبق برنامه اى منظم به خودسازى بپردازید. حتى الامکان سعى کنید هر روز مقدارى قرآن بخوانید و انس با قرآن را فراموش نکنید. ذکر و یاد خدا و توجه به راه هاى ارتباطى با خدا از جمله نماز شب، دعاهاى ایام هفته، دعاى کمیل و… در این زمینه بسیار مؤثر است.