منظور قرآن از این‌که انسان مرده بوده و ما او را زنده کردیم چیست؟

خداوند در قرآن کریم در یک قالب مثالی که براى مؤمن و کافر زده، ایمان را به زندگی و نور، و کفر را به مرگ و تاریکى تشبیه کرده است؛ کافر را مانند مرده و مؤمن را مانند زنده معرفی می‌کند. تشبیه ایمان و کفر به زندگى و مرگ در آیات متعددى از قرآن آمده است. این‌که کافر به مرده و مؤمن به زنده تشبیه شده است؛ از آن‌رو است که قبل از آن‌که هدایت الهى شامل حال انسان شود، شبیه مرده‌ای است که از نعمت حیات محروم است، و حس و حرکتى ندارد، و پس از آن‌که موفق به ایمان شد و ایمانش مورد رضایت پروردگار قرار گرفت، مانند کسى است که خداوند او را زنده کرده و نورى به او داده که با آن نور مى‌‌‏تواند هر جا که بخواهد برود، و در پرتو آن نور راه خود را از چاه، خیرش را از شر و نفعش را از ضرر تشخیص دهد. منافع و خیرات را بگیرد و از ضرر و شر دوری کند. بر خلاف کافر که مثلش مانند کسى است که در ظلمت و تاریکى محض به سر مى‌‏برد و راه نجات و گریزی پیدا نمى‏‌کند. کافر زندگى و مرگش، همچنین در عوالم بعد از مرگش همه در ظلمت است. در زندگى خیر را از شر و نفع را از ضرر تشخیص نمى‌‌‏دهد. این است منظور قرآن از این‌که می‌فرماید: آیا کسى که مرده بود، سپس او را زنده کردیم، و نورى برایش قرار دادیم که با آن در میان مردم راه برود، همانند کسى است که در ظلمت‌‌ها باشد و از آن خارج نگردد؟!