یکى از زیبایى هاى اخلاقى داشتن سعه صدر و صبور بودن در برابر تندى ها و بداخلاقى هاى دیگران است. داشتن اخلاق خوب گرچه در همه جا لازم است ولى در زندگى مشترک با همسر، ضرورى تر و واجب تر است. همه زوج ها اختلاف سلیقه دارند و این اختلاف سلیقه با مهارت گفت وگو به راحتی قابل برطرف شدن است. زوج ها باید در همان اوایل زندگی به شناخت کاملی از یکدیگر برسند و با استفاده از آن شناخت، مهارت گفت وگو با یکدیگر را به دست آورند…زمانی که زوجی به مشکلی برمی خورد، باید با استفاده از این مهارت، راه حلی برای مشکل خود پیدا کند؛ نه اینکه با قهرکردن، صحبت نکردن یا رفتارهایی از این دست، رابطه را سرد کنند. مردان و زنان امروزی گاهی با این تصور که در حال حاضر همسرشان عصبی و ناراحت است، برای کاهش تنش ها با او قهر می کنند. گاهی هم به دلیل ضعف، ناتوانی و مهارت نداشتن در گفت وگو چنین رفتاری را در پیش می گیرد. گاهی هم به دلیل ناتوانی در مدیریت تنش ها و حل مسایل، نمی تواند راه حلی ارائه دهد. به همین دلیل با بروز مشکلات و در نهایت بحث و گفت وگو، کار به قهر می کشد. درحالی که چنین رفتاری باعث گسسته شدن ارتباط ها و کاهش روابط عاطفی زوج می شود. معمولا افراد درونگرا که ارتباط کلامی شان ضعیف تر است، بیشتر قهر می کنند. قهرهای طولانی مـدت باعث سردی عاطفی و ایجاد شکاف عمیق در روابط اعضای خانواده می شود. هنگامی که افراد از توانایی های خود ناامید می شوند به قهر پناه می برند، یعنی کسی که قهر می کند، می پذیرد در برقراری ارتباط و ایفای نقش واقعی خود بسیار ناتوان است.
اینکه چه کسی قهر می کند اهمیت ندارد زیرا در نظام خانواده ادامه قهر بر پیکره کل خانواده آسیب می رساند. از این رو زن و مرد هیچ تفاوتی با یکدیگر ندارند بلکه باید با ایجاد فضای مناسب ارتباطی، از شکل گیری این بحران جدی و آسیب زا جلوگیری کنند. یکی از راهکارها برای پیشگیری از قهر افزایش تعاملات اجتماعی است. آنچه نگرانی از قهر را دوچندان می کند، تاثیر آن بر تربیت و رفتار فرزندان است زیرا آنها بدون داشتن درک درست از تبعات و صدمه های قابل پیش بینی، قهر والدین را به عنوان یک الگو می پذیرند و در لحظات زندگی بارها و بارها آن را تکرار می کنند. از این رو باتوجه به تاثیر مستقیم شیوه گفتار، مدل و نحوه رفتار، شکل گیری عادت های فردی و جمعی و شخصیت در نظام خانواده و اهمیت تعیین کننده شکل گیری شخصیت در این فرایند، قهرکردن کاری ناپسند و مخرب است. پس راه آشتی را باز بگذارید و هر فکر نادرستی که از ذهنتان گذشت بر زبان نیاورید.
حضرت محمد(ص) مى فرماید: «هر دو مسلمانى(فرقی نمی کند همسر و یا خویشان انسان باشند یا غیر آنها) که از یکدیگر قهر کنند و سه روز بر آن حال بمانند و با هم آشتى نکنند از اسلام بیرون روند و میان آنها پیوند و دوستى دینى نخواهد بود. پس هر کدام که به سخن گفتن پیشى گیرد او در روز حساب زودتر به بهشت مى رود.»(کافى، ج 2، ص 345 )
همچنین رسول خدا(ص) فرمود: «هر زنی که از شوهرش قهر کند در حالیکه خودش مقصر باشد در روز قیامت با فرعون و قارون و هامان در پایین ترین جای جهنم خواهد بود مگر اینکه توبه کرده و نزد شوهرش باز گردد.»
زن تحت هیچ شرایطى حتى موقعى که مرد حقوق او را نپردازد، حق قهر کردن با شوهر را ندارد.
امام : با استفاده از تحریر الوسیله ، القول فى النشوز، مساءله.
در نـتـیـجـه : خانمهاى محترم باید بدانند، جایز نیست تحت هیچ شرایطى با شوهر خود قـهـر کـنـنـد. یـعـنـى با او صحبت نکنند و یا بستر خود را از شوهر جدا کنند و… البته در صـورتـى کـه شوهر حق او را ادا نمى کند، بـایـد به حاکم مراجعه نماید. بنابراین ، اگر جایز نباشد زن با مردى که ناشزه شده قـهـر کـنـد بـه طـریـق اولى در اخـتلافاتى که مربوط به سلیقه و یا نظرات هر یک از زوجین است ، حق قهر کردن را ندارد.