می خواستم خواهش کنم فلسفه زیارت ائمه معصومین(ع) را ذکر کنید.

پیامبران و امامان بدان جهت که بندگان شایسته خداوند هستند، سزاوار احترام و محبت هستند. احترام و ابراز ارادت به آنان، بدان جهت نیست که براى آنان در مقابل خدا، مقام و ارزشى مستقل قائل باشیم؛ بلکه آنان مستقل از خدا هیچ ندارند و همه عظمت آنان و عشق و محبت ما به ایشان، ناشى از آن است که آنان در اوج معرفت، بندگى و عبودیت حضرت حق قرار دارند و مورد عنایت خاص پروردگار مى باشند. بوسیدن ضریح امامان(ع) و اولیاى الهى، برخاسته از عشق و محبت نسبت به آنان است؛ همان گونه که عاشق، هر چیزى را که منتسب به معشوق است، مى بوید و مى بوسد و به سینه مى چسباند. براى زائر امام معصوم(ع)، خود سنگ و چوب ارزشى ندارد. بوسیدن ضریح و در و دیوار حرم، از آن جهت است که منسوب به محبوبش؛ یعنى، امام معصوم است. به تصریح قرآن کریم، حضرت یعقوب، لباس یوسف را بر چشم خود نهاد و بینایى خود را باز یافت: «فَلَمَّا أَنْ جاءَ الْبَشِیرُ أَلْقاهُ عَلى وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصِیراً قالَ أَ لَمْ أَقُلْ لَکُمْ إِنِّى أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ»؛ یوسف (12)، آیه 96. «پس چون مژده رسان آمد، آن پیراهن را بر چهره او انداخت، پس بینا گردید. گفت: آیا به شما نگفتم که بى شک من از [ عنایت ]خدا چیزهایى مى دانم که شما نمى دانید؟» تبرّک و استشفا به پیراهن یوسف، نمونه اى از تبرّک و استشفا به چیزى است که به شکلى منسوب به اولیاى الهى است. بر اساس روایات معتبر نزد شیعه و سنى، اصحاب پیامبر اکرم(ص) هنگام وضو گرفتن ایشان، هجوم مى آوردند تا هر کسى قطره اى از آب وضوى ایشان را به عنوان تبرّک برگیرد؛ به گونه اى که نمى گذاشتند قطره اى از آب وضوى پیامبر(ص) بر زمین بریزد و اگر به کسى چیزى نمى رسید، از رطوبت دست دیگرى استفاده مى کرد. صحیح بخارى، ج 1، ص 33 و ج 7، ص 50؛ مسند احمد، ج 4، ص 329 و 330. اگر تبرّک جستن به قطرات آب، شرک و حرام بود، وظیفه آن حضرت نهى و بازداشتن اصحاب از این عمل بود. سیره اصحاب، تبرّک جستن به ظرف غذاى پیامبر(ص)، چاه هایى که آن حضرت از آن آب نوشیده اند و… – چه در زمان حیات ایشان و چه بعد از رحلت ایشان – بوده است. صحیح بخارى، ج 3، ص 35؛ کتاب المغازى؛ فضائل اصحاب النبى، باب مناقب على بن ابیطالب؛ صحیح مسلم، کتاب الجهاد السیر، ح 132؛ صحیح مسلم، کتاب الحج، ح 323 و 326؛ مسند احمد، ج 5، ص 68. بنابراین بوسیدن و تبرّک جستن، بدون اعتقاد به الوهیت یا ربوبیت (فاعلیت استقلالى) شرک نیست. بر اساس داورى وهابیان – که صرف بوسیدن و تبرّک جستن به آثار اولیاى الهى شرک و حرام است – پیامبر اکرم و اصحابشان و نیز یعقوب نبى و همه انسان ها – حتى خود وهابیان که فرزندان خود را مى بوسند – مرتکب شرک و حرام شده اند!!از جمله دلائل زیارت ائمه علیهم السلام,توسل جستن وواسطه قرا دادن آنها بدرگاه الهی است از آنجا که ایشان بندگان خاص ومقرب هستند ما هم تلاش می کنیم با وساطت آنها ,راهی بسوی معبود پیدا کنیم.
توسّل
در لغت به معناى مدد جستن از وسیله براى نیل به مقصود است. انسان براى رسیدن به مراد خویش، باید به اسباب و واسطه هاى فیض، متوسل شود. ایجاد مزرعه اى آباد، جز از طریق شخم زدن زمین و کاشتن نهال و دادن آب و کود به مقدار مشخص و زمان معیّن و… امکان پذیر نیست. بر این اساس، توسّل – به معناى استفاده از اسباب – لازمه زندگى انسان در جهانى است که بر آن قانون اسباب و مسببات حاکم است. مقصود از توسّل در اصطلاح مسلمانان، تمسّک جستن به اولیاى الهى در درگاه خداوند، به منظور برآمدن نیازها است.
ریشه قرآنى توسّل :
خداوند امورى را به عنوان اسباب و وسایل در جهت تقرب و نزدیکى به درگاه خویش قرار داده و ما را به توسّل به آن امور، فرمان داده است: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ»؛ مائده (5)، آیه 35. «اى مؤمنان! پرواى الهى داشته باشید و به سوى او وسیله تحصیل کنید». با توجه به عدم تقیید کلمه «وسیله»، اطلاق آن، شامل هر چیزى مى شود که صلاحیت نزدیک کردن انسان به پیشگاه خداوند را دارد. همان طور که نماز، روزه، احسان به یتیم، دستگیرى از مستمندان، خدمت به خلق خدا و… اسباب و وسایل تقرب به خداوند هستند؛ استمداد از پیامبران و اولیاى الهى نیز وسیله تقرب به خداوند است. از این رو هنگام دعا، خداوند را به حق بندگان صالح و آبرومند درگاه او، قسم مى دهیم و یا از اولیاى الهى مى خواهیم که براى ما در درگاه الهى دعا کنند. با توجه به ریشه قرآنى توسّل، آیات و روایات فراوانى بر درستى و لزوم توسّل به اولیاى الهى وجود دارد.
زیارت سبب بر قراری ارتباط وپیوند با اولیاء الهی می گردد ,وما که معتقدیم آنها همواره حاضر وناظر اعمال ما هستندوحیات وممات برایشان تفاوتی ایجاد نمی کند,لذا کوشش می کنیم ارتباط ما دائمی باشد وبدیدن آنها می رویم وتجدید پیمان می کنیم ونیرو می گیریم وابراز وفاداری واعلان موضع می کنیم که ما همیشه با شما ودر مسیری که شما تعیین کرده اید حرکت می کنیم واز دشمنان شما بیزاریم.ضمن اینکه خود زیارت مشتمل بر دعا وعبادت است که امری مطلوب می باشد,ما در مشاهد مشرفه به عبادت خدا می پردازیم واز خدا حاجت می خواهیم ولی با استمداد از روح بزرگ ائمه(ع) .