قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۲/۰۹/۲۵
–
۲۱۴ بازدید
لطفا از بزرگانی که به امام حسین علیه سلام نامه نوشتند و بعد جا زدند چند نفر نام ببرید و مختصر توضیح دهید؟
با سلام به عنوان نمونه می توان به نامه‌های زیر اشاره نمود:نامه سلیمان بن صرد خزاعی مُسَیَّب بن‌نَجَبَه* و رُفَاعَة بن‌شَدّاد (که البته از میان این نویسندگان حبیبن بن مظاهر به امام ملحق شد) به شرح زیر:«بسم الله الرحمن الرحیم، [نامه‌ای است] از سلیمان بن‌صُرَد و مُسَیَّب بن‌نَجَبَه* و رُفَاعَة بن‌شَدّاد و حبیب بن‌مُظاهِر و شیعیان مؤمن و مسلمان از اهل کوفه به حسین بن‌علی †، سلام علیک: در پیشگاهت خدا را ستایش می کنیم، خدایی که جز او خدائی نیست، امّا بعد. حمد سزاوار خدایی است که دشمن سلطه گر و معاندت را درهم شکست، دشمنی که همواره برضدّ این امّت شرارت می کرد، و به آنها نیرنگ می زد، بیت المال را غصب می کرد، و بدون رضایتشان بر آنها حکم می راند. برگزیدگانشان را می کشت و اشرارشان را باقی می گذارد و مال خدا را بین جبّاران و اغنیا دست به دست می گرداند. لعنت خدا بر او باد همچنان‌که قوم ثمود مورد لعنت واقع شدند. ما پیشوایی نداریم، نزد ما بیا تا شاید خداوند به واسطة شما ما را بر محور حقّ گرد آورد. نُعمان بن‌بَشیر [حاکم کوفه] در قصر حکومتی لانه کرده است [ولی ما] روز جمعه با او نماز نمی گزاریم و برای نماز عید همراهش خارج نمی شویم، اگر بفهمیم شما نزد ما می آیید او را [از کوفه ] بیرون کرده و به شام روانه می‌کنیم، ان شاءالله. والسّلام علیک و رحمةالله».[1]همچنین هانی بن‌هانی سُبَیْعِی نامه ای به شرح زیر برای امام حسین† فرستاد: «بسم الله الرحمن الرحیم، از شیعیان مؤمن و مسلمان حسین بن‌علی † به آن حضرت، عجله نما، چرا که مردم منتظر شما هستند و جز شما به کسی توجّه ندارند. عجله، عجله! باز هم عجله، عجله!، و سلام بر تو باد».[2]سپس شَبَث بن‌رِبْعِی، حَجّار بن‌اَبْجَر، یزید بن‌حارث بن‌یزید بن‌رُوَیْم،[3] عَزْرَة بن‌قَیْس، عمرو بن‌حَجَّاج زُبَیْدِی، محمّد بن‌عمر تمیمی[4] و قَیْس بن‌اشعث[5] در نامه ای مستقل نوشتند:
«باغ و بستان‌ها سبز شده، میوه ها رسیده و نهرها لبریز گردیده است. پس اگر مایلی به سپاهی که برایت آماده شده، ملحق شو».[6]——————————————————————-
*. مُسَیَّب بن‌نَجَبَة بن‌ربیعة از قدمای تابعان و بزرگان آنها و از شخصیّت‌های اصحاب علی† به شمار می‌آمد. (سیدمحسن امین، اعیان‌‌الشیعة، ج10، ص125). امیرالمؤمنین او را فردی مورد اعتماد و دوراندیش معرفی کرد. (یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج2، ص196). آنحضرت او و عبدالرّحمن بن‌محمّد کِنْدی را برای گردآوری صدقات و زکات کوفه برگزید و از کار آنها اظهار رضایت نمود. (بلاذری، انساب‌الاشراف، ج3، ص210 ـ 209). او یکی از بزرگان توّابین بود که برای گرفتن انتقام خون امام حسین قیام کردند. (یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج2، ص257). و در سال 65 هجری در جزیره (منطقة موصِل) در رویایی توّابین با سپاه عبیدالله بن‌زیاد پس از جنگ نمایانی کشته شد. (ذهبی، تاریخ الاسلام، ج5، سال 61 ـ 80، ص248، ش102).
*. مُسَیَّب بن‌نَجَبَة بن‌ربیعة از قدمای تابعان و بزرگان آنها و از شخصیّت‌های اصحاب علی† به شمار می‌آمد. (سیدمحسن امین، اعیان‌‌الشیعة، ج10، ص125). امیرالمؤمنین او را فردی مورد اعتماد و دوراندیش معرفی کرد. (یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج2، ص196). آنحضرت او و عبدالرّحمن بن‌محمّد کِنْدی را برای گردآوری صدقات و زکات کوفه برگزید و از کار آنها اظهار رضایت نمود. (بلاذری، انساب‌الاشراف، ج3، ص210 ـ 209). او یکی از بزرگان توّابین بود که برای گرفتن انتقام خون امام حسین قیام کردند. (یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج2، ص257). و در سال 65 هجری در جزیره (منطقة موصِل) در رویایی توّابین با سپاه عبیدالله بن‌زیاد پس از جنگ نمایانی کشته شد. (ذهبی، تاریخ الاسلام، ج5، سال 61 ـ 80، ص248، ش102).
[1]. شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص36 ـ 37؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص352؛ بَلاذُری، انساب‌الاشراف، ج3، ص369.
[2]. شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص38؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص353.
[3]. ر.ک: طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص353؛ شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص38.
[4]. انساب‌الاشراف، ج3، ص370؛ کتاب‌الفتوح، ج5، ص30؛ مقتل‌الحسین ، ج1، ص195.
[5]. مورّخین نام قَیْس بن‌اشعث را جرء نویسندگان نامه نیاورده‌اند، امّا چون امام در یکی از سخنرانی‌های خود در صحرای کربلا، او را جزء نویسندگان نامه معرفی کرده است. (ر.ک: طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص425؛ مفید، الارشاد، ج2، ص98.) لذا ما نیز نام او را در اینجا ذکر کردیم.
[6]. طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص353؛ مفید، الارشاد، ج2، ص38.
«باغ و بستان‌ها سبز شده، میوه ها رسیده و نهرها لبریز گردیده است. پس اگر مایلی به سپاهی که برایت آماده شده، ملحق شو».[6]——————————————————————-
*. مُسَیَّب بن‌نَجَبَة بن‌ربیعة از قدمای تابعان و بزرگان آنها و از شخصیّت‌های اصحاب علی† به شمار می‌آمد. (سیدمحسن امین، اعیان‌‌الشیعة، ج10، ص125). امیرالمؤمنین او را فردی مورد اعتماد و دوراندیش معرفی کرد. (یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج2، ص196). آنحضرت او و عبدالرّحمن بن‌محمّد کِنْدی را برای گردآوری صدقات و زکات کوفه برگزید و از کار آنها اظهار رضایت نمود. (بلاذری، انساب‌الاشراف، ج3، ص210 ـ 209). او یکی از بزرگان توّابین بود که برای گرفتن انتقام خون امام حسین قیام کردند. (یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج2، ص257). و در سال 65 هجری در جزیره (منطقة موصِل) در رویایی توّابین با سپاه عبیدالله بن‌زیاد پس از جنگ نمایانی کشته شد. (ذهبی، تاریخ الاسلام، ج5، سال 61 ـ 80، ص248، ش102).
*. مُسَیَّب بن‌نَجَبَة بن‌ربیعة از قدمای تابعان و بزرگان آنها و از شخصیّت‌های اصحاب علی† به شمار می‌آمد. (سیدمحسن امین، اعیان‌‌الشیعة، ج10، ص125). امیرالمؤمنین او را فردی مورد اعتماد و دوراندیش معرفی کرد. (یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج2، ص196). آنحضرت او و عبدالرّحمن بن‌محمّد کِنْدی را برای گردآوری صدقات و زکات کوفه برگزید و از کار آنها اظهار رضایت نمود. (بلاذری، انساب‌الاشراف، ج3، ص210 ـ 209). او یکی از بزرگان توّابین بود که برای گرفتن انتقام خون امام حسین قیام کردند. (یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج2، ص257). و در سال 65 هجری در جزیره (منطقة موصِل) در رویایی توّابین با سپاه عبیدالله بن‌زیاد پس از جنگ نمایانی کشته شد. (ذهبی، تاریخ الاسلام، ج5، سال 61 ـ 80، ص248، ش102).
[1]. شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص36 ـ 37؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص352؛ بَلاذُری، انساب‌الاشراف، ج3، ص369.
[2]. شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص38؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص353.
[3]. ر.ک: طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص353؛ شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص38.
[4]. انساب‌الاشراف، ج3، ص370؛ کتاب‌الفتوح، ج5، ص30؛ مقتل‌الحسین ، ج1، ص195.
[5]. مورّخین نام قَیْس بن‌اشعث را جرء نویسندگان نامه نیاورده‌اند، امّا چون امام در یکی از سخنرانی‌های خود در صحرای کربلا، او را جزء نویسندگان نامه معرفی کرده است. (ر.ک: طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص425؛ مفید، الارشاد، ج2، ص98.) لذا ما نیز نام او را در اینجا ذکر کردیم.
[6]. طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص353؛ مفید، الارشاد، ج2، ص38.