کلمه «قرآن» در آیات نیز به کار رفته است: «إِنَّ عَلَیْنا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ. فَإِذا قَرَأْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ »[ قیامت 75، آیات 18 – 17.]. مثل «فرقان» و «رجحان» که مصدر مى باشند. قرآن مصدر است به معنى اسم مفعول (مقروء) قرآن کتابى است خواندنى باید آن را خواند و در معنایش دقت نمود.برخى «قرآن» را به معناى «جمع» گرفته اند زیرا که اصل «قرء» به معنى جمع است و از آنجا که این کتاب آسمانى، جامع حقایق و فرموده هاى الهى است؛ و جامع همه کتب الهى در گذشته است و ثمره همه علوم را دارا هست، قرآن نامیده شده است.[ راغب اصفهانى، مفردات، ماده قرء ؛ قریشى، سید على اکبر، قاموس قرآن، ماده «قرأ».]اسامى و اوصاف قرآن را خود خداوند در آیات بیان فرموده است:1. «بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِیدٌ »[ بروج 85، آیه 132.].2. «إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ »[ واقعه 56، آیه 77.].3. «وَ لَقَدْ آتَیْناکَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانِى وَ الْقُرْآنَ الْعَظِیمَ »[ حجر 15، آیه 87.].