کلمه «قرآن» در آیات نیز به کار رفته است: إِنَّ عَلَیْنا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ. فَإِذا قَرَأْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ «2». مثل «فرقان» و «رجحان» که مصدر مى باشند. قرآن مصدر است به معنى اسم مفعول (مقروء) قرآن کتابى است خواندنى باید آن را خواند و در معنایش دقت نمود.

برخى «قرآن» را به معناى «جمع» گرفته اند زیرا که اصل «قرء» به معنى جمع است و از آنجا که این کتاب آسمانى، جامع حقایق و فرموده هاى الهى است؛ و جامع همه کتب الهى در گذشته است و ثمره همه علوم را دارا هست، قرآن نامیده شده است. «1»

اسامى و اوصاف قرآن را خود خداوند در آیات بیان فرموده است:

1. بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِیدٌ «2».

2. إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ «3».

3. وَ لَقَدْ آتَیْناکَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانِى وَ الْقُرْآنَ الْعَظِیمَ «4».