قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
1. صراحت آیه قرآن در مورد عیسی علیه السلام و نیز در مورد یحیی علیه السلام (و اتیناه الحکم صبیا) مسأله صدق قطعی و تردیدناپذیر دارد .
۲. صلاحیت های شخص پیامبر امر قطعی است و حکمت خداوند منصب نبوت، رسالت و یا امامت را هرگز برای افراد غیر ذی صلاح برنمی تابد؛ لیکن صلاحیت های شخصی یک طرف قضیه است و جانب دیگر آن عنایتها و الطاف ویژه ای است که البته همه آنها بر اساس حکمت و در نهایت دقت و اتقان و استحکام عطا می شود .
۳ . شایستگی های پیامبری دو دسته اند:
الف : شایستگی هایی که از بدو نبوت باید محقق باشند هر چند به نحو غیراختیاری مانند پیراستگی از هر گونه گناه و آلودگی، پیش از پیدایش زمینه های اختیاری آن و یا طهارت مولد و …
ب : شایستگی هایی که همواره باید با نبوت حفظ شوند همچون پیراستگی اختیاری و از گناه و پلیدی ها.4
۴ . پاره ای از شایستگی های نبوت اختیاری و برخی غیراختیاری است.
5. لازم نیست حضرت عیسی علیه السلام در بدو تولد دارای شایستگی های بالفعل مسبوق به کنش اختیاری و قابل درک ما باشد. بلکه طهارت لازم و علم خدا به پاکی مطلق او در آینده و فیض و عنایت حکیمانه الهی برای اعطای نبوت و کتاب به او کافی است.
از طرف دیگر قرآن کریم تکلم حضرت عیسى علیه السلام در گهواره را نشانه و معجزه مى خواند؛ معجزه اى که ضمن اثبات نبوت حضرت عیسى علیه السلام بر پاکى مادرش حضرت مریم سلام الله علیها و برائت وى از تهمت هاى نارواى بنى اسرائیل دلالت دارد.۱
بر اساس روایات اهل بیت علیهم السلام ، این معجزه و تکلم در همان روزهاى نخستین تولد – هنگامى که حضرت مریم با نوزادش میان قوم خود بازگشت – تحقق یافت و پس از آن، حضرت عیسى دیگر سخن نگفت تا زمانى که سایر نوزادان به سخن مى آیند. مرحوم طبرسى، در تفسیر مجمع البیان ذیل آیات مربوط به تکلم حضرت عیسى در گهواره، مى گوید: «و لمّا کلمهم عیسى بهذا علموا براءة مریم ثم سکت عیسى علیه السلام فلم یتکلم بعد ذلک حتى بلغ المدة التى یتکلّم فیها الصبیان؛ و چون حضرت عیسى با این کلمات در گهواره سخن گفت، بنى اسرائیل به برائت و پاکى حضرت مریم پى بردند. پس از آن حضرت عیسى دیگر سخن نگفت تا به دورانى رسید که نوع کودکان در آن دوران سخن مى گویند ۲ .»
در روایتى از امام باقر علیه السلام آمده است: «.. پس از این معجزه، حضرت عیسى سخن نگفت تا دو سال شد و در مدت این دو سال حضرت زکریّا حجّت خداوند بر مردم بود3».
پى نوشت:
1. مریم(19): 23 – 27.
2. مجمع البیان، ج 6، ص 973.
3. بحارالانوار، ج 14، ص 255، ح 51.
۲. صلاحیت های شخص پیامبر امر قطعی است و حکمت خداوند منصب نبوت، رسالت و یا امامت را هرگز برای افراد غیر ذی صلاح برنمی تابد؛ لیکن صلاحیت های شخصی یک طرف قضیه است و جانب دیگر آن عنایتها و الطاف ویژه ای است که البته همه آنها بر اساس حکمت و در نهایت دقت و اتقان و استحکام عطا می شود .
۳ . شایستگی های پیامبری دو دسته اند:
الف : شایستگی هایی که از بدو نبوت باید محقق باشند هر چند به نحو غیراختیاری مانند پیراستگی از هر گونه گناه و آلودگی، پیش از پیدایش زمینه های اختیاری آن و یا طهارت مولد و …
ب : شایستگی هایی که همواره باید با نبوت حفظ شوند همچون پیراستگی اختیاری و از گناه و پلیدی ها.4
۴ . پاره ای از شایستگی های نبوت اختیاری و برخی غیراختیاری است.
5. لازم نیست حضرت عیسی علیه السلام در بدو تولد دارای شایستگی های بالفعل مسبوق به کنش اختیاری و قابل درک ما باشد. بلکه طهارت لازم و علم خدا به پاکی مطلق او در آینده و فیض و عنایت حکیمانه الهی برای اعطای نبوت و کتاب به او کافی است.
از طرف دیگر قرآن کریم تکلم حضرت عیسى علیه السلام در گهواره را نشانه و معجزه مى خواند؛ معجزه اى که ضمن اثبات نبوت حضرت عیسى علیه السلام بر پاکى مادرش حضرت مریم سلام الله علیها و برائت وى از تهمت هاى نارواى بنى اسرائیل دلالت دارد.۱
بر اساس روایات اهل بیت علیهم السلام ، این معجزه و تکلم در همان روزهاى نخستین تولد – هنگامى که حضرت مریم با نوزادش میان قوم خود بازگشت – تحقق یافت و پس از آن، حضرت عیسى دیگر سخن نگفت تا زمانى که سایر نوزادان به سخن مى آیند. مرحوم طبرسى، در تفسیر مجمع البیان ذیل آیات مربوط به تکلم حضرت عیسى در گهواره، مى گوید: «و لمّا کلمهم عیسى بهذا علموا براءة مریم ثم سکت عیسى علیه السلام فلم یتکلم بعد ذلک حتى بلغ المدة التى یتکلّم فیها الصبیان؛ و چون حضرت عیسى با این کلمات در گهواره سخن گفت، بنى اسرائیل به برائت و پاکى حضرت مریم پى بردند. پس از آن حضرت عیسى دیگر سخن نگفت تا به دورانى رسید که نوع کودکان در آن دوران سخن مى گویند ۲ .»
در روایتى از امام باقر علیه السلام آمده است: «.. پس از این معجزه، حضرت عیسى سخن نگفت تا دو سال شد و در مدت این دو سال حضرت زکریّا حجّت خداوند بر مردم بود3».
پى نوشت:
1. مریم(19): 23 – 27.
2. مجمع البیان، ج 6، ص 973.
3. بحارالانوار، ج 14، ص 255، ح 51.