نذر به لحاظ دیرینه شناسی دارای پیشینه بسیار زیادی در تاریخ زندگی انسان است. همواره انسان در طول تاریخ برای رسیدن به خواسته هایش از این ابزار سود جسته و با نذر نمودن سعی نموده تا رضایت معبود خویش را در جهت تأمین نیازهایش جلب نماید.
نذر سنتی است که مورد اهتمام تمامی انبیاء الهی و امت های گذشته بوده و در اسلام نیز سابقه دیرینه و مشروعیت دارد. قرآن کریم داستان نذر همسر عمران، یعنی مادر حضرت مریم(س) را نقل می کند و می فرماید: و به یاد آورید هنگامی را که همسر عمران گفت: «خداوندا آنچه در رحم دارم برای تو نذر کردم که آزاد و در خدمت خانه تو باشد. از من بپذیر که تو شنوا و دانایی»(آل عمران، آیه 35) و در سوره مریم پس از نقل داستان تولد حضرت عیسی(ع) خدای متعال به حضرت مریم(س) می فرماید: هرگاه کسی از انسان ها را دیدی (با اشاره) بگو: «من برای خداوند رحمان روزه ای نذر کرده ام؛ بنابراین با کسی سخن نمی گویم» (مریم، آیه 26) خداوند هنگامی که یکی از ویژگی های عباد الرحمن را بر می شمارد، می فرماید: ایشان به نذر خویش وفا می کنند و از روزی (قیامت) که شر و عذابش گسترده است، می ترسند.
بنابر آنچه گذشت نذر در سایر ادیان نیز وجود دارد اگرچه ممکن است احکام آن متفاوت باشد که در این رابطه باید به عالمان دینی آنها مراجعه نمایید.