أمّ عمّاره نسیبه، دختر «کعب بن عمرو مازنى» (از بنى مازن بن نجّار) روز أحد مشکى به دوش داشت و سپاهیان اسلامى را آب مى داد، امّا چون مسلمانان شکسته شدند و رسول خدا در خطر قرار گرفت، به کار جنگ پرداخت و شمشیر مى زد و تیراندازى مى کرد و زخمهائى برداشت، و چون «عبد اللّه بن قمئه» براى کشتن رسول خدا پیش تاخت و همى گفت: محمّد کجا است؟ زنده نمانم اگر او را زنده بگذارم، همین زن و «مصعب بن عمیر» سر راه بر وى گرفتند و در این گیرودار، «عبد اللّه» ضربتى بر شانه «أمّ عماره» زد که سالها بعد، جاى آن گود و فرو رفته مانده بود. نوشته اند که: «أمّ عماره» در روز أحد دوازده زخم نیزه و شمشیر برداشت .[1]—————–[1] . بلاذری، انساب الاشراف، ج1، ص325؛  ابن حجر عسقلانی، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج8، ص441؛ مقریزی، امتاع الاسماع، ج1، ص162.