نظر اديان ديگر را در مورد تقوا نوشته و چند كتاب در مورد تقوا معرفي بفرماييد.

تقوا در لغت به معناي پرهيزكاري و پارسايي[1] از نواهي و معاصي مي باشد. وقتي در قواعد و قوانين تمام اديان اعم از الهي و غير الهي توجه كنيم، مشاهده مي كنيم كه اين اديان از اصول اعتقادي يا جهان بيني و قوانين عملي كه در اديان الهي از اين قسمت به شريعت تعبير مي شود، تشكيل شده است.
شريعت يعني يك سري بايدها و نبايدها كه به تعبير ديگر همان واجبات و محرمات است. پر واضح است كه وقتي دين و شريعتي، پيروان خود را نسبت به اوامر و نواهي اي آگاه مي كند و دستور مي دهد، انتظار دارد كه پيروان واجبات را انجام داده و از ارتكاب نواهي دوري گزينند و اين همان تقواي مورد نظر اديان است.
قرآن كريم در اين زمينه مي فرمايد: «سرمايه ي زندگي دنيا ناچيز است و سراي آخرت براي كسي كه پرهيزگار باشد بهتر است»[2].
همچنين در تورات تحريف شده آمده است: «قتل مكن، زنا منما، دزدي مكن، بر همسايه ات شهادت دروغ مده، به خانه ي همسايه ات طمع مورز به زن همسايه ات و بنده اش و به كنيزش و به گاوش و به الاغش و به هيچ چيزي كه از همسايه ات هست طمع منما»[3].
نيز در انجيل تحريف شده، انجيل لوقا از حضرت عيسي ـ عليه السلام ـ نقل شده است كه:
«و آسانتر است آسمان و زمين را زائل شدن از جا تا آنكه نقطه اي از شريعت زائل شود.»

معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. درسهايي از اخلاق اسلامي يا آداب سير و سلوك، حبيب الله طاهري.
2. معراج السعاده، ملا احمد نراقي.

پي نوشت ها:
[1] . سياح، احمد، فرهنگ بزرگ جامع نوين، ترجمه المنجد، تهران، انتشارات اسلام، ج 2، ص 2219، كلمه‎ي تُقي و تَقوي.
[2] . نساء/77.
[3] . كتاب مقدس، عهد عتيق، سفر خروج، فصل 20، آيات 13 الي 17، ترجمه فاضل خان همداني، اساطير تهران.