1. به طور خلاصه می توان گفت بر طبق آیات و روایات بسیار اهل بهشت هر چه را که اراده کنند و بخواهند در اختیارشان خواهد بود اما میزان خواست و اراده انها متناسب با میزان درجه و منزلت بهشتی انها خواهد بود و از این نظر همه اهل بهشت یکسان نمی باشند .
2. در نتیجه برخی نعمتهایی که مختص گروهی خاص مانند مقربان است اصولا در حوزه اراده و خواست بهشتیانی که در درجه پایین تری قرار دارند قرار نمی گیرد تا آن را بخواهند و ارده کنند .
3. خداوند در باره اهل بشت می فرماید : لَهُمْ ما یَشاؤُنَ فیها وَ لَدَیْنا مَزیدٌ (ق- 35).
” لَهُمْ ما یَشاؤُنَ فِیها وَ لَدَیْنا مَزِیدٌ” ممکن است کلمه” فیها” در این آیه متعلق باشد به کلمه” یشاءون” یعنى هر چه را در بهشت مى خواهند در اختیار دارند. و ممکن هم هست متعلق باشد به موصول، و تقدیرش” لهم ما یشاءونه حالکونهم فیها- آنچه را بخواهند در اختیار دارند در حالى که در بهشتند” و اولى با سعه کرامت و احترامى که متقین نزد خداى سبحان دارند مساعدتر است.
و حاصل معنایش این است که: اهل بهشت در حالى که در بهشتند مالک و صاحب اختیار در هر چیزى هستند که مشیت و اراده شان به آن تعلق بگیرد. و خلاصه هر چه را بخواهند در اختیارشان قرار مى گیرد، بدون هیچ قیدى و استثنایى. پس هر چیزى که ممکن باشد اراده و مشیت انسان به آن تعلق بگیرد، آن را دارند.
” وَ لَدَیْنا مَزِیدٌ”- یعنى نزد ما از این بیشتر هم هست- از سیاق اینطور استفاده مى شود.
و وقتى قرار شد که اهل بهشت آنچه را که ممکن است مشیت و خواست آدمى به آن تعلق گیرد، و آنچه از مقاصد و لذائذ که علم آدمى سراغش را داشته باشد در اختیار داشته باشند، قهرا زیادتر از آن امرى است که عظیم تر از آن است که علم و مشیت انسان آن را درک کند، چون کمالاتى است ما فوق آنچه که دست علم بشر بدان مى رسد.
ر. ک : ترجمه المیزان، ج 18، ص533 .