دانشجوی گرامی در پاسخ به سوال شما لازم است بگوییم نیروهای مسلح اعم از نیروهای نظامی و انتظامی در هر کشوری اصلی ترین نیرویی هستند که قوای قهریه حکومت را در اختیار خویش دارند و در مواقع مقتضی اقدامات قهریه ای را که حکومت به عنوان مرکز اعمال قدرت باید انجام دهد متکفل می شوند همچون دفاع از مرزها ، مقابله با اشرار داخلی ، حفاظت از امنیت شهروندان و … .

بر این اساس نیروهای مسلح پیوند مستقیمی با سیاست و سیاستمداران دارند که این پیوند در دو شکل ظاهر می شود :

1 – در عرصه داخلی نیروهای مسلح ابزار اعمال قدرت و مهمترین ضامن اجرایی آن هستند و همانگونه که می دانیم قدرت مهمترین و اصلی ترین موضوع سیاست است . بنابر این نیروهای مسلح را می توان جزء اخیر علت تامه تحقق سیاست در داخل کشور دانست که به وسیله آن سیاست توسط سیاستمداران قابلیت اعمال می یابد.

2 – در عرصه بین المللی نقش نیروهای مسلح بیش از عرصه داخلی نمود پیدا می کند چرا که در عرصه داخلی برای تضمین اجرای سیاست های حکومت ابزارهای فراوانی وجود دارد همچون قدرت اقناع حکومت از طریق رسانه های وابسته و … که در چنین شرایطی بدون نیاز به استفاده از نیروهای مسلح و قوای قهریه اجرای سیاست محقق می شود اما در عرصه بین المللی ، آنچه بیش از هر چیز دیگری تعیین کننده و پیشبرنده اهداف سیاست مداران می باشد عبارت است از قدرت نظامی و به همین دلیل کشورهای دنیا به منظور ارتقای قدرت سیاسی خود در دنیا بیشترین هزینه ها را در بخش قدرت نظامی به کار می گیرند . به همین دلیل است که بسیاری از تحلیلگران سیاسی ، جنگ را در ارتباط مستقیم با سیاست و روی دیگر سیاست (به ویژه در عرصه بین المللی) عنوان می نمایند . به عنوان مثال کلوزه ویتز که به منزله نظریه پرداز جنگ و امور نظامی شهرت یافته ، جنگ را وسیله ای در اختیار سیاست و سیاستمداران می شمارد و تفوق سیاسی یکی از اصول مهم مورد قبول اوست . او می نویسد : «… در واقع جنگها تبلور و تجلی سیاست هستند . سیاست را نباید تابع جنگ کرد . این کار اشتباه است ؛ چرا که عامل سیاسی جنگ را برپا کرده . عامل سیاسی دارای توان ادراک است : جنگ فقط ابزار سیاست است و نه برعکس . جنگ در دامان سیاست یک دولت رشد می کند و اصول آن مانند خصوصیات نوزادی که در جنین مادر وجود دارد در سیاست دولت نهفته است .»(جامعه شناسی جنگ ، ص 21 ، نقل از جامعه شناسی جنگ و نیروهای نظامی ، مهدی ادیبی سده ، انتشارات سمت، ص 93)

هارولد لاسکی در خصوص علم سیاست هم تعریفی ارائه می دهد که برای موضوع ما روشنگرانه است . او می گوید : «سیاست یعنی دانستن اینکه چه کسی می برد ، چه می برد ، چه موقع می برد و چرا می برد» . سیاست را به نوع دیگری نیز تعریف کرده اند : «سیاست رهبری صلح آمیز یا غیر صلح آمیز در روابط بین افراد ، گروهها و احزاب و امور حکومتی و روابط میان یک دولت با دولتهای دیگر می باشد»(همان ، ص94)

همان طور که مشخص می شود سیاست در برگیرنده منافع افراد ، گروهها ، احزاب ، یک دولت و حکومت است ؛ یعنی اینکه چگونه می توان بر دیگری تاثیر گذاشت و خواسته و منافع خود راتحمیل نمود . اگر بتوان به نحوی مسالمت آمیز و دوستانه ضمن تحصیل منافع خود با دیگران متحد و هم عقیده شد این روش طریقه صلح آمیز و روابط صمیمانه بین افراد را فراهم می آورد و گرنه طریقه ستیزه جویانه و تضاد منافع موجب درگیری و کشمکش می شود . سیاست در برگیرنده چگونگی رهبری و هدایت این برخوردها یا هماهنگی هاست . قدرت جوهره اصلی سیاست را تشکیل می دهد . سیاست چه خصمانه و چه مسالمت آمیز در هر حال ناشی از قدرت است . اعمال این قدرت از راه زور و اجبار را جنگ و از راه ترغیب و پاداش را صلح می خوانند . (همان)

حال با توجه به تاثیر جنگ در سیاست می توان اینچنین بیان کرد که «همان طور که جنگ و سیاست آنچنان به هم پیوند خورده اند که در واقع دو روی یک سکه اند ، نیروهای نظامی و سیاستمداران نیز همکاران یکدیگر محسوب می شوند به نحوی که در صورت عدم موفقیت یکی از آنان در ایجاد تعادل در روابط بین المللی با همسایگان و کشورهای دیگر ، نیروی همزاد وی وارد عمل می شود»(همان ، ص205)