هر کسی سفره خود است و مهمان سفره ی خود است؛ و به عبارت دیگر هر کس زارع و مزرعه خودش است و نیّات و علوم و اعمالش، بذرهایش. بنگر تا در مزرعه ی خویش چه کاشته ای که علی التّحقیق «علم و عالم و معلوم» و «عمل و عامل و معمول» اتّحاد وجودی دارند و آن تویی.

در قول حضرت رسول صلّی الله علیه و آله و سلّم: «الدُّنیَا مَزرَعَهُ الآخِرَه»و در کلام جناب وصی علیه السّلام به حارث همدانی: «أنتَ مَعَ مَن اَحبَبتَ» و نظائر این گونه احادیث صادر از اهل بیت عصمت علیهم السّلام و وحی دقّت کن.

(حضرت علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله، هزار و یک نکته، نکته ی 566/ مناسک حج، ص 104و105)

دیر شود، دروغ نمی شود

اگر به راستی تشنه شدی، آب برایت می فرستند. صابر باش که اگر دیر شود، مسلّماً دروغ نخواهد شد، مجرّب است.



علاوه این که کسانی که دیرتر می گیرند، بهتر و پخته تر می گیرند، و وجه آن با تدبّر معلوم می شود.

(حضرت علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله، هزار و یک نکته، نکته ی 253 / مناسک حج، ص106)

علم و عمل

علم و عمل دو گوهر انسان سازند و هر دو غذای انسان اند.

علم و عمل به منزله ی دو بال نفس ناطقه اند.

(حضرت علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله، هزار و یک کلمه، کلمه ی 29 / مناسک حج، ص109)

لطافت نفس

نفس ناطقه ی انسانی بس که لطیف است، به هر چه روی آورد، به صورت آن در می آید.

(حضرت علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله، هزار و یک نکته، نکته ی 146 / مناسک حج، ص 109و110)

لسان الله امیرالمؤمنین علیه السّلام فرمود:



«هر عملی نباتی است و نبات را از آب بی نیازی نیست، و آب ها گوناگون اند. آن نباتی که آب وی پاکیزه است، غرس وی پاک و میوه اش شیرین شود، و آن که آب وی بد، غرس وی بد و بارش تلخ گردد.»

(سیّد رضی ابوالحسن محمّد بن حسین بن موسی موسوی، نهج البلاغه، آخِر خطبه ی 154)



بارها از ما شنیده اید که گفتیم: اعمال شما، بذرهایی است که در مزرعه ی جان تان می افشانید.

(حضرت علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله، مناسک حج، ص 47)