قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۳/۰۶/۳۱
–
۱۳۷۸ بازدید
در ترجمه آیات قران به ایه ای برخورد کردم که از هفت آیه عظیم الشئن صحبت کرده بود و اشاره به سوره حمد داشت این در حالی است که سوره حمد شش آیه دارد و به همراه بسم ا.. الرحمن الرحیم به هفت ایه میرسد از طرفی در دیگر سوره های قران بسم ا… الرحمن الرحیم یک آیه شمرده نمی شود در صورت امکان دلیل را توضیح دهید
پرسشگر گرامی با سلام و ادب و سپاس از ارتباط با این مرکز1. به اجمال می توان گفت که همه علمای اسلام بسم الله الرحمن الرحیم را یکی از ایات سوره حمد و سوره حمد را دارای هفت ایه می دانند .2. توضیح بیشتر در میان دانشمندان و علماء شیعه اختلافى در این مسأله نیست، که بسم الله جزء سوره حمد و همه سوره هاى قرآن است، اصولًا ثبت «بسم الله» در متن قرآن مجید در آغاز همه سوره ها، خود گواه زنده این امر است، زیرا مى دانیم در متن قرآن چیزى اضافه نوشته نشده است، و ذکر «بسم الله» در آغاز سوره ها از زمان پیامبر تا کنون معمول بوده است.
و اما از نظر دانشمندان اهل تسنن، نویسنده تفسیر المنار جمع آورى جامعى از اقوال آنها به شرح زیر کرده است:
در میان علما گفتگو است که آیا بسم الله در آغاز هر سوره اى جزء سوره است یا نه؟ دانشمندان پیشین از اهل مکه اعم از فقها و قاریان قرآن از جمله ابن کثیر و اهل کوفه از جمله عاصم و کسائى از قراء و بعضى از صحابه و تابعین از اهل مدینه و همچنین شافعى در کتاب جدید، و پیروان او و ثورى و احمد در یکى از دو قولش معتقدند که جزء سوره است، همچنین علماى امامیه و از صحابه- طبق گفته آنان- على و ابن عباس و عبدالله بن عمر و ابو هریره، و از علماى تابعین سعید بن جبیر و عطا و زهرى و ابن المبارک این عقیده را برگزیده اند.
سپس اضافه مى کند مهمترین دلیل آنها اتفاق همه صحابه و کسانى که بعد از آنها روى کار آمدند بر ذکر «بسم الله» در قرآن در آغاز هر سوره اى- جز سوره برائت- است، در حالى که آنها متفقاً توصیه مى کردند که قران را از آنچه جزء قرآن نیست پیراسته دارند، و به همین دلیل «آمین» را در آخر سوره فاتحه ذکر نکرده اند …
سپس از مالک و پیروان ابوحنیفه و بعضى دیگر نقل مى کند که آنها بسم الله را یک آیه مستقل مى دانستند که براى بیان آغاز سوره ها و فاصله میان آنها نازل شده است.
و از احمد (فقیه معروف اهل تسنن) و بعضى از قاریان کوفه نقل مى کند که آنها بسم الله را جزء سوره حمد مى دانستند نه جزء سایر سوره ها.[1]از مجموع آنچه گفته شده چنین استفاده مى شود که حتى اکثریت قاطع اهل تسنن نیز بسم الله را جزء سوره مى دانند.
در اینجا بعضى از روایاتى را که از طرق شیعه و اهل تسنن در این زمینه نقل شده یادآور مى شویم:
معاویة بن عمار از دوستان امام صادق (علیه السلام) مى گوید از امام پرسیدم هنگامى که به نماز بر مى خیزم «بسم الله» را در آغاز حمد بخوانم؟ فرمود بلى مجدداً سؤال کردم هنگامى که حمد تمام شد و سوره اى بعد از آن مى خوانم «بسم الله» را با آن بخوانم؟ باز فرمود آرى.[2]2- دار قطنى از علماى سنت به سند صحیح از على (علیه السلام) نقل مى کند که مردى از آن حضرت پرسید «السبع المثانى» چیست؟ فرمود: سوره حمد است، عرض کرد:
سوره حمد شش آیه است فرمود: بسم الله الرحمن الرحیم نیز آیه اى از آن است».[3]3- بیهقى محدث مشهور اهل سنت با سند صحیح از طریق ابن جبیر از ابن عباس چنین نقل مى کند: استرق الشیطان من الناس، اعظم آیه من القرآن بسم الله الرحمن الرحیم: «مردم شیطان صفت، بزرگترین آیه قرآن بسم الله الرحمن الرحیم را سرقت کردند» (اشاره به اینکه در آغاز سوره ها آن را نمى خوانند).[4]گذشته از همه اینها سیره مسلمین همواره بر این بوده که هنگام تلاوت قرآن بسم الله را در آغاز هر سوره اى مى خواندند، و متواتراً نیز ثابت شده که پیامبر صلى الله علیه و آله آن را نیز تلاوت مى فرمود، چگونه ممکن است چیزى جزء قرآن نباشد و پیامبر و مسلمانان همواره آن را ضمن قران بخوانند و بر آن مداومت کنند.
و اما اینکه بعضى احتمال داده اند که بسم الله آیه مستقلى باشد که جزء قرآن است اما جزء سوره ها نیست، احتمال بسیار سست و ضعیفى به نظر مى رسد، زیرا مفهوم و محتواى بسم الله نشان مى دهد که براى ابتدا و آغاز کارى است، نه اینکه خود یک مفهوم و معنى جدا و مستقل داشته باشد، در حقیقت این جمود و تعصب شدید است که ما بخواهیم براى ایستادن روى حرف خود هر احتمالى را مطرح کنیم و آیه اى را همچون بسم الله را که مضمونش فریاد مى زند سرآغازى است براى بحثهاى بعد از آن، آیه مستقل و بریده از قبل و بعد بپنداریم.
تنها ایراد قابل ملاحظه اى که مخالفان در این رابطه دارند این است که مى گویند در شمارش آیات سوره هاى قرآن (بجز سوره حمد) معمولًا بسم الله را یک آیه حساب نمى کنند، بلکه آیه نخست را بعد از آن قرار مى دهند.
پاسخ این سؤال را «فخر رازى» در تفسیر کبیر به روشنى داده است آنجا که مى گوید: هیچ مانعى ندارد که بسم الله در سوره حمد به تنهائى یک آیه باشد و در سوره هاى دیگر قرآن جزئى از آیه اول محسوب گردد. (بنابراین مثلا در سوره کوثر «بسم الله الرحمن الرحیم انا اعطیناک الکوثر» همه یک آیه محسوب مى شود).
به هر حال مسأله آنقدر روشن است که مى گویند: یک روز معاویه در دوران حکومتش در نماز جماعت بسم الله را نگفت، بعد از نماز جمعى از مهاجران و انصار فریاد زدند اسرقت ام نسیت؟: «آیا بسم الله را دزدیدى یا فراموش کردى»؟[5][1] – تفسیر المنار، ج 1، ص 39- 40.
[2] – کافى، ج 3، ص 312.
[3] – الاتقان، ج 1، ص 136.
[4] – بیهقىّ ج 2، ص 50.
[5] – مستدرک حاکم، جزء اول، ص 233.
و اما از نظر دانشمندان اهل تسنن، نویسنده تفسیر المنار جمع آورى جامعى از اقوال آنها به شرح زیر کرده است:
در میان علما گفتگو است که آیا بسم الله در آغاز هر سوره اى جزء سوره است یا نه؟ دانشمندان پیشین از اهل مکه اعم از فقها و قاریان قرآن از جمله ابن کثیر و اهل کوفه از جمله عاصم و کسائى از قراء و بعضى از صحابه و تابعین از اهل مدینه و همچنین شافعى در کتاب جدید، و پیروان او و ثورى و احمد در یکى از دو قولش معتقدند که جزء سوره است، همچنین علماى امامیه و از صحابه- طبق گفته آنان- على و ابن عباس و عبدالله بن عمر و ابو هریره، و از علماى تابعین سعید بن جبیر و عطا و زهرى و ابن المبارک این عقیده را برگزیده اند.
سپس اضافه مى کند مهمترین دلیل آنها اتفاق همه صحابه و کسانى که بعد از آنها روى کار آمدند بر ذکر «بسم الله» در قرآن در آغاز هر سوره اى- جز سوره برائت- است، در حالى که آنها متفقاً توصیه مى کردند که قران را از آنچه جزء قرآن نیست پیراسته دارند، و به همین دلیل «آمین» را در آخر سوره فاتحه ذکر نکرده اند …
سپس از مالک و پیروان ابوحنیفه و بعضى دیگر نقل مى کند که آنها بسم الله را یک آیه مستقل مى دانستند که براى بیان آغاز سوره ها و فاصله میان آنها نازل شده است.
و از احمد (فقیه معروف اهل تسنن) و بعضى از قاریان کوفه نقل مى کند که آنها بسم الله را جزء سوره حمد مى دانستند نه جزء سایر سوره ها.[1]از مجموع آنچه گفته شده چنین استفاده مى شود که حتى اکثریت قاطع اهل تسنن نیز بسم الله را جزء سوره مى دانند.
در اینجا بعضى از روایاتى را که از طرق شیعه و اهل تسنن در این زمینه نقل شده یادآور مى شویم:
معاویة بن عمار از دوستان امام صادق (علیه السلام) مى گوید از امام پرسیدم هنگامى که به نماز بر مى خیزم «بسم الله» را در آغاز حمد بخوانم؟ فرمود بلى مجدداً سؤال کردم هنگامى که حمد تمام شد و سوره اى بعد از آن مى خوانم «بسم الله» را با آن بخوانم؟ باز فرمود آرى.[2]2- دار قطنى از علماى سنت به سند صحیح از على (علیه السلام) نقل مى کند که مردى از آن حضرت پرسید «السبع المثانى» چیست؟ فرمود: سوره حمد است، عرض کرد:
سوره حمد شش آیه است فرمود: بسم الله الرحمن الرحیم نیز آیه اى از آن است».[3]3- بیهقى محدث مشهور اهل سنت با سند صحیح از طریق ابن جبیر از ابن عباس چنین نقل مى کند: استرق الشیطان من الناس، اعظم آیه من القرآن بسم الله الرحمن الرحیم: «مردم شیطان صفت، بزرگترین آیه قرآن بسم الله الرحمن الرحیم را سرقت کردند» (اشاره به اینکه در آغاز سوره ها آن را نمى خوانند).[4]گذشته از همه اینها سیره مسلمین همواره بر این بوده که هنگام تلاوت قرآن بسم الله را در آغاز هر سوره اى مى خواندند، و متواتراً نیز ثابت شده که پیامبر صلى الله علیه و آله آن را نیز تلاوت مى فرمود، چگونه ممکن است چیزى جزء قرآن نباشد و پیامبر و مسلمانان همواره آن را ضمن قران بخوانند و بر آن مداومت کنند.
و اما اینکه بعضى احتمال داده اند که بسم الله آیه مستقلى باشد که جزء قرآن است اما جزء سوره ها نیست، احتمال بسیار سست و ضعیفى به نظر مى رسد، زیرا مفهوم و محتواى بسم الله نشان مى دهد که براى ابتدا و آغاز کارى است، نه اینکه خود یک مفهوم و معنى جدا و مستقل داشته باشد، در حقیقت این جمود و تعصب شدید است که ما بخواهیم براى ایستادن روى حرف خود هر احتمالى را مطرح کنیم و آیه اى را همچون بسم الله را که مضمونش فریاد مى زند سرآغازى است براى بحثهاى بعد از آن، آیه مستقل و بریده از قبل و بعد بپنداریم.
تنها ایراد قابل ملاحظه اى که مخالفان در این رابطه دارند این است که مى گویند در شمارش آیات سوره هاى قرآن (بجز سوره حمد) معمولًا بسم الله را یک آیه حساب نمى کنند، بلکه آیه نخست را بعد از آن قرار مى دهند.
پاسخ این سؤال را «فخر رازى» در تفسیر کبیر به روشنى داده است آنجا که مى گوید: هیچ مانعى ندارد که بسم الله در سوره حمد به تنهائى یک آیه باشد و در سوره هاى دیگر قرآن جزئى از آیه اول محسوب گردد. (بنابراین مثلا در سوره کوثر «بسم الله الرحمن الرحیم انا اعطیناک الکوثر» همه یک آیه محسوب مى شود).
به هر حال مسأله آنقدر روشن است که مى گویند: یک روز معاویه در دوران حکومتش در نماز جماعت بسم الله را نگفت، بعد از نماز جمعى از مهاجران و انصار فریاد زدند اسرقت ام نسیت؟: «آیا بسم الله را دزدیدى یا فراموش کردى»؟[5][1] – تفسیر المنار، ج 1، ص 39- 40.
[2] – کافى، ج 3، ص 312.
[3] – الاتقان، ج 1، ص 136.
[4] – بیهقىّ ج 2، ص 50.
[5] – مستدرک حاکم، جزء اول، ص 233.