پرسشگر گرامی، از اعتمادتان به ما و مکاتبه تان با این مرکز از شما تشکّر و قدردانی می کنیم.
افراد به شیوه های مختلفی دست به انتخاب همسر می زنند که برخی علمی تر و دقیق تر و به موفّقیت نزدیک تر از بقیه می باشد. ما در ادامه شیوه های انتخاب همسر را توضیح خواهیم داد.
برای ازدواج و همسریابی چندین راه وجود دارد که در ادامه آنها را یادآور می شویم.
1.                ازدواج با فردی از آشنایان مثل اقوام، همسایه ها، بستگان و آشنایان خانوادگی
2.                معرفی توسط واسطه های ازدواج که این واسطه هر کسی می تواند باشد. ولکن باید فردی مومن و مطمئن باشد و ملاک های دو طرف را در نظر بگیرد.
دو مورد بالا از نظر دینی و فرهنگ جامعه ما پذیرفته شده هستند. و پیامدهای منفی که دیگر روش ها ممکن است داشته باشند را ندارد.
3.                وساطت سایتها یا مراکز مشاوره: سایت ها و مراکزی برای ازدواج و معرفی جوانان جویای ازدواج وجود دارد. می توان با مراجعه به برخی مراکز مشاوره ازدواج که به منظور شناساندن دو فرد برای ازدواج تأسیس شده است، فرد مطلوب و مطابق با خواسته ها و توقعّات خود را یافت. هرچند چنین مراکز مشاوره ای  محدود هستند و یا کمتر با فرهنگ ملّی و بومی ما این گونه شناسایی ها تناسب دارد، افراد کمتری برای شناسایی فرد مورد نظرشان به این مراکز مراجعه می کنند. زیرا هیچ شناختی راجع به افرادی که توسط این مراکز معرفی می شوند وجود ندارد و چه بسا افراد کلاهبردار و دارای سابقه قانونی و اخلاقی با مراجعه به این مراکز به دنبال اهداف خود باشند. ولی اگر چنانچه مرکز مشاوره ازدواج مورد اعتماد در محیط های دانشگاه یا غیر آن یافت شود و از طرف دیگر امکان همسریابی بواسطه راه اول و دوم به هر دلیلی امکان پذیر نبود، می توان به کمک اطلاعاتی که چنین مراکزی در اختیار دارند اقدام به گزینش نمود. تأکید می شود این مراکز مشاوره باید دارای کارشناسان دلسوز، با تجربه و مورد اعتماد و سابقه روشن و مطمئن باشند.
4.                راه دیگری که متأسفانه در حال حاضر و بخصوص در محیط های اجتماعی مختلط مثل دانشگاهها از آن استفاده می شود، روش ارتباط مستقیم و بدون واسطه است. در این روش جوانان آماده ازدواج شخصا و مستقیما اقدام به خواستگاری یا جلب خواستگار می کنند. که البته این روش با مبانی مذهبی و فرهنگی ما سازگار نیست و البته خالی از ریسک نیز نیست و پیامدهای منفی زیادی به دنبال دارد.  و البته دوستی و آشنایی دختر و پسر می تواند در محیط مجازی بوده باشد. که چنین ازدواجی را اصطلاحا ازدواج اینترنتی می گویند. که در آن دختر و پسر در محیط مجازی با هم آشنا شده و بخاطر وابستگی و به اصطلاح عشق به هم می خواهند که با هم ازدواج کنند.
شاید بدترین نوع ازدواج همین نوع باشد زیرا دختر و پسر در این نوع ازدواج کمترین اطلاعات را از هم دارند و حتی در برخی موارد در دام افراد سودجو و مکار می افتند و نه تنها به ازدواج نمی رسند بلکه گاهی سرمایه های وجودی خود را نیز از دست می دهند. و اگر ازدواج هم بکنند درصد موفقیت این نوع ازدواج ها پایین است.
اصولا در کشور ما کسانی که به روابط مجازی رو می آورند خلاهایی دارند که به این نوع از رابطه و دوستی و ازدواج رو می آورند و گرنه در محیط طبیعی اجتماعی هم زمینه دوستان همجنس خوب و هم زمینه ازدواج مناسب وجود دارد.   حال تصوّر کنید که اگر دو نفر که دارای خلا های عاطفی یا اختلالات شخصیّت هستند بخواهند با هم ازدواج کنند. در اینصورت حتما در چنین زندگی شاهد مشکلات فراوانی خواهیم بود.
بنابراین فضای مجازی محیط مطمئنی برای انتخاب همسر نیست و اطلاعاتی فرد در این فضا از فرد مقابل به دست می آورد قابل اطمینان نیست و معمولا دروغ هایی در اینگونه روابط گفته می شود و حقایقی کتمان می شود. افراد معمولا خیلی بعدها متوجه می شوند که برخی از حرف های فرد مقابل آنچنان که می گفت نبوده است.
معمولا افراد برای ازدواج کسانی را انتخاب می کنند که شناخت کافی از او داشته باشند، راجع به فرد مقابل از محیط زندگی، تحصیل و کار از او تحقیق می کنند و تازه باز هم نمی توان ادعا کرد که شناخت کاملی از فرد مقابل بدست آمده است بنابراین چطور می شود به کسی که در فضای مجازی با او آشنا شده ایم اعتماد کنیم. البته اگر ازدواج به هر دلیلی به شیوه های دیگر مقدور نبود و فرد با تحقیق مفصل از فرد مقابل به این نتیجه رسید که این فرد فرد مناسبی برای ازدواج است، در این صورت این ازدواج منع نمی شود و چه بسا ازدواج خوب ومناسبی هم باشد ولکن اقدام کردن به این روش تا زمانی که روش های دیگر وجود دارند با ریسک همراه است. موفّق باشید. منتظر مکاتبات بعدی شما هستیم.