زمانی این انگاره راست می آید که ویژگی های واجب الوجود بر ماده انطباق پذیر باشد، در حالی که واقعیت چنین نیست. برخلاف آنچه از نظر فلسفی در مورد واجب الوجود اثبات شده است مانند مطلق و ثابت و بسیط و … بودن ماده دارای ویژگی ها و لوازمی است که همه از جهت امکانی و افتقار و نیازمندی آن به علت حکایت می نماید، از جمله:
الف. ماده همواره در حرکت و سیلان است، در حالی که حرکت جز حدوث های پیاپی و تدریجی نیست و با وجوب وجود ناسازگار است.
ب. ماده مرکب است و مرکب نیازمند اجزای خویش و متقوم به آنها است. در حالی که هر گونه اناطه و وابستگی به چیزی، حتی به اجزای داخلی، عقلی، تحلیلی و … خلاف وجوب وجود است.
ج. ماده زمانمند و مکان مند؛ این عین محدودیت است و محدودیت مساوی با فقر و نیازمندی. بنابراین واجب الوجود جز خدای واحد، احد، حی، قادر، متعال نتواند بود و با هیچ ملاک و معیار خردپذیری نمی توان ماده یا جهان را به جای او بی نیاز از علت و واجب الوجود به حساب آورد.