ظاهر آیه {/Bنُرِیدُ أَنْ نَمُنَ {w2-4w}28:5/}… راجع به قوم حضرت موسى(ع) است. خداوند مى فرماید: «ما اراده کردیم که منت گذاریم بر کسانى که ضعیف شمرده مى شدند در زمین (یعنى قوم بنى اسرائیل که در تحت ستم فرعون بودند) و قرار دهیم آنان را پیشوایان و وارثان روى زمین و حکومتشان را در زمین پا بر جا سازیم و به فرعون و لشکریانشان آنچه را از آنها (بنى اسرائیل) بیم داشتند نشان دهیم». گفتنى است که در تفسیر، اصولى به عنوان «کلید فهم قرآن» مطرح است؛ از آن جمله «شأن نزول مخصّص مورد نمى شود؛ یعنى، اگر چه آیه شریفه براى تبیین واقعه اى نازل شده است؛ ولى اختصاص به آن مورد ندارد.
از دیگر اصطلاحات رایج میان مفسران معاصر، قاعده «انطباق وجرى» است. به این معنا اگر چه آیه شریفه بر یک معناى اولیه منطبق است؛ ولى قابل انطباق بر موارد مشابه نیز مى باشد. گذشته از اینکه قرآن – علاوه بر ظهور آیات – داراى «بطون» و معانى ژرف و نهفته است و علاوه بر «تفسیر»، داراى «تأویل» و برگشت به معانى حقیقى دیگر نیز مى باشد. با توجه به این نکات، آیه مورد نظر، اگر چه شأن نزول و معناى اولیه آن، درباره نجات قوم موسى(ع) است؛ ولى تأویل این آیه راجع به ائمه معصومین(علیهم السلام) و امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) است؛ یعنى؛ خداوند منت گذاشته بر ائمه معصومین که در روى زمین، ضعیف شمرده مى شدند و به حسب ظاهر مقهور دست دشمنان و طاغوت هاى زمان خود بودند؛ به این که آنان امامان و وارثان قرار داده شده اند.
تحقق این وعده الهى به ظهور و رجعت ائمه معصومین خواهد بود. اما از آن جا که آیات قرآن، مقید به زمان خاصى نیست؛ این اراده الهى ممکن است در موارد دیگرى هم تحقق پیدا کند و مستضعفان – و لو بر بخشى از زمین – حکومت کنند و سرنوشت خودشان را به دست بگیرند. البته تبلور و جلوه واقعى این آیه، در حکومت حضرت مهدى(عجل الله تعالی فرجه) است. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 4/100115741)