نکته اول که باید در مورد جنس محبت امام نسبت به شیعیان بگویم این است که وقتی معتقدیم که امام مظهر اسماء حسنی الهی است و خداوند با وجود امام می خواهد صفات خود را به مردم نشان دهد، طبیعی است که محبت امام نسبت به شیعیان نیز از جنس محبت خداست به مردم.

ما در دوستی با خدا دنبال منفعت هستیم ولی خدا نیازی به ما ندارد و دوستی او متفاوت است که برمی گردد به ذات الهی او، در توقیعات امام عصر(ع) آمده زمانی که می خواهید وسعت رحمت الهی را نگاه کنید که همه چیز را فراگرفته، به من توجه کنید که من همان رحمت پروردگارم که در همه جا تجلی کرده است.

وسعت محبت امام به پهنای وسعت وجودی اوست که تجلی محبت خداست. پس فراگیر است و به همه شیعیان می رسد، در روایتی آمده است: امام نسبت به مردم از پدران و مادران شما دلسوز تر و مهربان تر است، همچنین رسول خدا(ص) خطاب به اصحاب خود در توصیف امام زمان(ع) فرمودند: او از همه شما مردم را بیشتر پناه می دهد، از همه علمش افزون تر و از همه رحمت و لطفش فراگیرتر است.

حتی قهر امام نیز تجلی مهر امام است، مانند پزشک جراحی که باید به موقع از چاقوی جراحی استفاده کند، استفاده او از چاقو برای خشونت نبوده بلکه برای بهبودی و سلامت است. بنابراین اگر شنیدیم امام برای قیام خود از شمشیر استفاده می کند به خاطر اصلاح جامعه است تا همه بتوانند در فضایی به دور از مستکبران زندگی کنند.

لذا حضرت در جمله ای می فرمایند: اگر اینگونه نبود که ما دوستدار اصلاح کار شما هستیم و به شما نظر لطف و رحمت داریم، ما از توجه به شما پرهیز می کردیم یعنی اگر توجهی به شما داریم به خاطر این است که به گونه ای محبت خود را به شما اظهار کنیم.

باید ببینیم که امام در نثار محبت خود به شیعیان به چه شکل هایی عمل می کند؛ با توجه به اینکه محبت یک امر دوسویه است، پس وقتی از محبت امام صحبت می شود باید ما هم محبت خود را ابراز کنیم در این رابطه قرآن می فرماید: هرگاه به شما تحیتی رسید شما آن را برگردانید و سعی کنید بهتر از آن را جواب دهید.

یکی از جلوه های محبت امام این است که غمخوار شیعیان است این مساله در روایات به زیبایی منعکس شده است، امام رضا(ع) در روایتی می فرمایند: کسی از شیعیان ما نیست که بیمار شود الا اینکه ما به واسطه بیماری او بیمار می شویم، نمی شود کسی از شیعیان ما اندوهناک شود ما هم اندوهناک شویم، اگر او شاد شود ما نیز شاد می شویم.

این سخن امروز سخن امام عصر(ع) نیز است، ناراحتی، شادی و اندوه امام از ناراحتی شادی و اندوه ما شما مربوط می شودو به جنس محبت امام که مانند محبت مادر به فرزند است، به همان کیفیت بلکه بیشتر.

امام صادق(ع) فرمودند: به خدا سوگند من نسبت به شما از خود شما مهربان تر هستم. چیزی فراتر از مهربانی مادر. بنابراین غمخواری یکی از جلوه های محبت امام است. این بخشی از غمخواری امام است که در بعد جسمی مطرح می شود.

جلوه های محبت امام به گونه ای است که وقتی امام در جلوه ای محبت به ما می کنند، ما هم می توانیم در همان فضا به ایشان محبت کنیم، وقتی امام غمخوار شیعیان است، ما هم باید غم امام را بخوریم، با ناراحتی ایشان ناراحت شویم و به اندوه امام مغموم شویم.

منتها ائمه مسیری را به ما نشان دادند که کار را برای ما آسان کرده است، فرمودند: اگر می خواهید غم ما را بخورید، غم شیعیان را بخورید، غمگین شویم به غم شیعیان، اگر دوستی از دوستاداران ائمه ناراحت است، به سمت او بریم و باری از دوش آنها بردایم.