اولیاء خدا کسانی هستند که به خدا ایمان واقعی آوردند و به مقتضای ایمانشان عمل صالح انجام داده اند. در آیه 255 سوره بقره می فرماید: الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور. خدا دوست و سرپرست کسانی است که ایمان آوردند و آن ها را از ظلمات به سمت نور هدایت می نماید. پس هر که ایمان آورد و از سر صدق تقوا بورزد و عمل صالح انجام دهد خدا او را دوست داشته و او دوست خدا می گردد و به واسطه این رابطه در قلب او نور هدایت را قرار می دهد.
اما چگونه به این مقام رسیده اند؟ پاسخ این سوال در مفهوم ایمان است. ایمان یعنی انسان خداوند را به عنوان رب و سرپرست و ولی خویش بپذیرد. یعنی از پیش خود عمل نکند ببیند خدا از او چه خواسته. از پیش خود به چیزی معتقد نشود یا محبوبی انتخاب نکند ببیند خدا کدام محبوب را برای او انتخاب کرده. خلاصه اینکه در هر عمل جزیی و کلی ببیند مولا و سرپرست او از او چه می خواهد زیرا او بنده است نه آزاد که هر کاری دوست داشت انجام دهد.
روش آن نیز تمرین و استمرار و حرکت مرحله به مرحله است. تمرین می خواهد زیرا به یکباره نمی توان به این ویژگی ها رسید و انسان مکرر زمین می خورد باید دوباره تمرین کند. استمرار می خواهد زیرا این راه یک روز و یک ماه نیست باید همینطور ادامه دهد تا بندگی برای او عادت و ملکه شود. مرحله اول آن نیز آن است که تقوا داشته باشد یعنی گناه نکند. همه اولیاء خدا از همین جا شروع کرده اند. راه دیگری وجود ندارد. همچنین چون اعدای انسان در این راه بسیارند باید از بزرگتر خود کمک گرفته و دست در دامن معصومین علیهم السلام بزند و با توسل این راه را پیش برود. و الله المستعان