در حدیث معراج چنین آمده: « اى احمد! دنیا و اهل آن را دوست مدار و آخرت و اهل آن را دوست خود گیر، پرسید خدایا اهل دنیا و آخرت چه کسانى هستند؟
فرمود: اهل دنیا کسى است که بسیار بخورد و بسیار بخندد و بسیار خشم گیرد و هر اندازه مال داشته باشد راضى نگردد، به کسى که بدى کرده، عذر نمى خواهد، و کسى که از او عذر بخواهد، نمى پذیرد هنگام طاعت و عبادت کسل و هنگام معصیت شجاع است، آرزویش دراز و مرگش نزدیک است، و خود را محاسبه نمى کند، سودش به دیگران کم و گفتارش بسیار است، ترسش (از خدا) اندک و هنگام خوردن غذا بسیار شاد است، و هنگام رسیدن نعمت از خدا سپاسگزارى نمى کنند، و موقع بلا صبر ندارند، مردم را با دیده تحقیر مى نگرند و خود را مى ستایند، که چنین و چنان کردیم، در صورتى که کارى صورت نمى دهند، و به چیزى که از ایشان نیست و دیگران را دعوت مى کنند و بر دیگران (اگر کارى کوچک کرده باشند) منّت مى گذارند و همواره از بدیهاى مردم سخن مى گویند. اى احمد! دنیا پرستان زشتیهاى بسیارى دارند، از جمله نادان هستند و احمق و به استاد خود احترام نمى گذارند و خود را عاقل و خردمند مى دانند، و حال اینکه نزد عارفان، گروهى احمق هستند.
اى احمد! اهل خیر و آخرت، صورتهاى رقیق (متواضع) دارند و حیاى ایشان بسیار و حماقتشان اندک و سودشان به دیگران بیشمار و نیرنگشان کم است و مردم از دستشان در آسایش اند و نفسشان در رنج، گفتارشان وزین و خود را محاسبه مى کنند و نفس را به زحمت مى اندازند، چشمانشان مى خوابد، اما دلهایشان بیدار است، چشمانشان گریان، و دلهایشان به یاد من است، هنگامى که مردم از غافلان نوشته شوند ایشان از ذاکران محسوب مى گردند، در آغاز نعمت حمد خدا را و در آخرش شکر او را به جا مى آورند، دعایشان به نزد خدا بالا مى رود و کلامشان شنیده مى شود، و فرشتگان را شاد مى کند و دعایشان به زیر عرش مى رسد و خداوند دوست مى دارد آن را بشنود، چنان که مادر و فرزند را، و لحظه اى از خدا غافل نمى گردند، زیادى طعام و غذا را نمى خواهند، و لباسهاى بسیار براى خود تهیه نمى کنند، مردمان (دنیاپرست) نزد ایشان چون مرده تلقى مى گردد، و خدا را حىّ و بزرگوار مى دانند، پشت کنندگان را به (خدا) دعوت مى کنند و به واردین مهربانى بسیار کنند و دنیا و آخرت در نظرشان یکسان است.»