خیلی از انبیاء تقیّه داشته اند و تا زمان بعثتشان یا دین خود را آشکار نمی کردند یا آن را فقط به صورت پرسشی از دیگران مطرح می نمودند و به صراحت نمی گفتند که این اعتقاد من است. امّا در اسلام ، رسول خدا (ص) تا قبل از بعثتشان با این که موحّد بودند امّا مدّعی توحید نبودند. از زمان بعثت نیز تا سه سال تمام مسلمین اهل تقیّه بودند. حضرت ابوطالب (ع) نیز تا آخر عمر شریفشان تقیه کردند. وقتی یاسر و سمیّه و فرزندشان عمّار دستگیر شدند ، یاسر و سمیّه به جرم موحّد بودن شهید شدند ولی عمّار به ظاهر ابراز بازگشت از اسلام نمود و نجات یافت ؛ و خداوند متعال نیز کار او را تأیید نموده فرمود: « مَنْ کَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إیمانِهِ إِلاَّ مَنْ أُکْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإیمانِ وَ لکِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْکُفْرِ صَدْراً فَعَلَیْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظیم ــــ کسانى که بعد از ایمان کافر شوند ـ بجز آنها که تحت فشار واقع شده اند در حالى که قلبشان آرام و با ایمان است ـ آرى، آنها که سینه ی خود را براى پذیرش کفر گشوده اند، غضب خدا بر آنهاست؛ و عذاب عظیمى در انتظارشان است» (النحل:106)
وقتی عمّار تقیّه نمود مردم گفتند او کافر شده ؛ و خداوند متعال با نازل نمودن این آیه مرتدّین را اهل جهنّم خواند ولی اضافه نمود که اگر کسی در حال اضطرار اظهار کفر کند ولی قلبش مومن باشد از این حکم بیرون خواهد بود.
همچنین خداوند متعال در تأیید تقیّه فرمود: «وَ قالَ رَجُلٌ مُؤْمِنٌ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ یَکْتُمُ إیمانَهُ أَ تَقْتُلُونَ رَجُلاً أَنْ یَقُولَ رَبِّیَ اللَّهُ وَ قَدْ جاءَکُمْ بِالْبَیِّناتِ مِنْ رَبِّکُمْ وَ إِنْ یَکُ کاذِباً فَعَلَیْهِ کَذِبُهُ وَ إِنْ یَکُ صادِقاً یُصِبْکُمْ بَعْضُ الَّذی یَعِدُکُمْ إِنَّ اللَّهَ لا یَهْدی مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ کَذَّابٌ ــــ و مرد مؤمنى از آل فرعون که ایمان خود را پنهان مى داشت گفت: « آیا مى خواهید مردى را بکشید بخاطر اینکه مى گوید: پروردگار من«اللَّه» است، در حالى که دلایل روشنى از سوى پروردگارتان براى شما آورده است؟! اگر دروغگو باشد، دروغش دامن خودش را خواهد گرفت؛ و اگر راستگو باشد، (لا اقل) بعضى از عذابهایى را که وعده مى دهد به شما خواهد رسید؛ خداوند کسى را که اسرافکار و بسیار دروغگوست هدایت نمى کند.»(غافر:28)
همچنین اصحاب کهف ، اهل تقیّه بودند تا اینکه بالاخره ایمان خود را آشکار نمودند و مورد تعقیب قرار گرفتند و به غار پناه بردند.
حاصل کلام آنکه:
تقیّه همواره در میان انبیاء و صالحان بوده و در اسلام نیز بنیانگذار اصلی آن خود رسول خدا (ص) بوده ؛ و بعد از ایشان مسلمانان نخستین اهل تقیّه بودند ؛ و نیز حضرت ابوطالب و جناب عمّار تقیّه نمودند ؛ و قرآن کریم نیز تقیّه را به هنگام ضرورت تأیید نموده ؛ و البته حکم عقل نیز همین است.