غیبت نعمانی. . .

پرچمداری طاغوت پیش از قیام قائم

اباعبدالله جعفر بن محمد(ع) می فرمود: کسی که به دعوت مردم برخیزد و در میان مردم برتر از او باشد، پس او گمراه است و بدعت گذار و کسی که ادعا کند از جانب خداوند امام است و امام نباشد، پس او کافر است.

خبرگزاری شبستان: کتاب الغیبة اثر محمّد بن ابراهیم بن جعفر معروف به نعمانی است. این کتاب یک از قدیمی‌ترین کتاب ها پیرامون امام دوازدهم شیعیان و مسائل مربوط به ظهور است که در سال ۳۴۲ هجری قمری در اوایل غیبت کبری به تالیف درآمد.

نعمانی برای رفع شکی که پس از مرگ امام یازدهم شیعیان، امام حسن عسکری(ع) میان شیعیان افتاده بود، این کتاب را نوشت با این امید که به شیعیان ضرورت غیبت را ثابت کند.

وی درباره انگیزه نوشتن این کتاب بیان می‌کند: “من در جامعه می‌دیدم شیعیان و علاقه‌مندان به محمد و آل محمد(ص) به گروه‌های مختلفی تقسیم شده‌اند و نسبت به امام زمان(ع) و ولی امر و حجت پروردگار خود سرگردان گشته‌اند. پس از بررسی، دلیل آن را غیبت آن حضرت یافتم، چنان که رسول خدا(ص) و حضرت علی(ع) و ائمه معصومین نیز به آن اشاره نموده‌اند؛ لذا به یاری خداوند بر آن شدم تا روایاتی که مشایخ بزرگ روایی از امیرالمؤمنین و ائمه معصومین درباره غیبت امام عصر(ع) روایت کرده‌اند، جمع‌آوری نمایم. بسیاری از روایاتی که هم اکنون در اختیار من است را علمای اهل تسنن نیز روایت کرده‌اند. البته روایات آنان در این باره بسیار گسترده‌تر از روایاتی است که هم اکنون در اختیار من است.”

در ادامه قسمت هایی از این کتاب را در این مجال برای علاقه مندان متذکر می شویم؛

روایاتی که درباره مدعی امامت و کسی که گمان می کند امام است و در حقیقت امام نیست رسیده است و روایات در اینکه هر پرچمی که پیش از قیام حضرت قائم برافراشته شود، پرچمدارش طاغوت است.

خبر داد ما را احمد بن محمد بن سعید ابت عقده او گفت: حدیث کرد ما را حمید بن زیاد او گفت: حدیث کرد ما را جعفر بن اسماعیل منقری او گفت: خبر داد مرا شیخی در مصر که حسین بن احمد منقری اش می گفتند از یونس بن ظبیان که او گفت: امام صادق در معنی آیه شریفه “در روز رستاخیز خواهی دید کسانی که بر خدا دروغ بستند چهره هایشان سیاه شده است مگر نه جایگاه گردنکشان دوزخ است؟ فرمود: کسی که پندارد امام است و در حقیقت امام نباشد.

و خبر داد ما را احمد بن محمد بن محمد بن سعید او گفت: حدیث کرد ما را از جعفر بن محمد علیهما السّلام که فرمود: خداى تعالى به روز رستاخیز سه نفر را نگاه نمی کند و آنان را پاک نمی سازد و عذابى دردناک براى آنان آماده است: کسى که پندارد امام است و امام نباشد و کسى که امام ببه حق را پندارد که امام نیست در حالى که او امام است و کسى که پندارد این دو نفر بهره ای از اسلام دارند.

و حدیث کرد ما را محمد بن یعقوب از حسین بن محمد و او از معلّى بن محمد و او از ابى داود مسترق او از علىّ بن میمون صائغ و او از ابن ابى یعفور که گفت: شنید ابى عبد اللَّه امام صادق(ع) می فرمود: خداى تعالى به روز رستاخیز با سه نفر نه حرف می زند و نه آنان را پاک می کند و براى آنان عذاب دردناکى آماده است:

کسى که مدّعى امامت از طف خدا باشد که آن را نداشته باشد، و کسى که انکار کند امامى را که از طرف خدا است، و کسى که پندارد این دو نفر سهمى از اسلام دارند.

خبر داد ما را احمد بن محمد بن سعید این عقده او گفت: امام صادق(ع) فرمود: کسی که در پنهان مدعی این کار است؛ شایسته است که در آشکار نیز برهانش را بیاورد. گفتم: آن برهانی که باید در آشکار بیاورد چیست؟ فرمود: حلال خدا را حالی بداند و حرام خدا را حرام بداند و ظاهری داشته باشد که باطنش را تصدیق کند.

ابا عبدالله جعفر بن محمد (ع) می فرمود: کسی که به دعوت مردم برخیزد و در میان مردم برتر از او بوده باشد پس او گمراه است و بدعت گذار و کسی که ادعا کند که از جانب خداوند امام است و امام نباشد پس او کافر است.

اکنون اى کاش می دانستم حال کسى را که به امامت کسى معتقد باشد که نه از جانب خداوند به امامت معرّفى شده و نه نصّى در باره اش رسیده و نه در خود او شایستگى امامت هست و نه موقعیّتی براى امامت دارد چگونه خواهد بود؟ پس از آنکه فرموده اند علیهم السّلام : به سه نفر خداوند نگاه نمی کند و آن سه نفر عبارتند از کسى که ادّعاى امامت کند و امام نباشد و کسى که امام به حق را انکار کند و کسى که پندارد که این دو را از اسلام بهره اى است.

و پس از آنکه ائمّه دین در باره کسى که این مقام و مرتبه را ادّعا کند و کسى که آن را در باره دیگرى ادّعا کند فرموده اند کافر است و مشرک.

پناه به خدا مى بریم از اینکه یکى از این دو نفر باشیم و پناه به خدا می بریم از کورى، ولى مردم هر آنچه بر سرشان آمده از آنست که از پاکان و رهبران اهل بیت کمتر روایت شنیده اند از خداى عزّوجلّ می خواهیم که فضل خود را بر ما افزون گرداند و موادّ احسان و علم خودش را از ما قطع نکند.

و ما نیز همان طور که خداوند پیغمبرش را در قرآنش ادب آموخته عرض می کنیم: پروردگارا با رحمت و احسانت دانش ما را افزون فرما، و آنچه را که بر ما منّت نهاده اى بر قرار و پایدار فرما، و آن را ودیعه و عاریه قرار مده.